รัก ปอน ปอน
......
บางค่ำคืนยืนเหม่อเผลอสะท้าน
ผิวซาบซ่านละอองฝองเหน็บหนาว
ลมพัดนวลเนื้อเย็นเป็นครั้งคราว
สะทกสะท้านผิวสาวร้าวรานรน
...
อยากโยนร่มล้มตัวมิกลัวฟ้า
เจตนาประท้วงห้วงสายฝน
ขอถามหน่อยปล่อยเราเหงากมล
สุดฉงน..จนจิตคิดทุกวัน
...
มิต้องการร่มใดใจอยากเอ่ย
ท่านละเลย รู้เปล่า เราโศกศัลย์
ขอแค่คนรู้ใจโอบไหล่กัน
แม้เปือกฝนจนสั่นมิหวั่นใด
....
ร่มคันสวยช่วยคลุมอุ้มน้ำเปียก
หากจะเรียก ที่รัก จักได้ไหม
หากจะกอด จะรัด คงขัดใจ
กลัวใครใคร..ใส่ความ..หยามเหยียดเอา
