คิดถึงบ้านหลังเดิมที่ริมเขา
ที่ซึ่งเรานานแล้วได้ห่างหาย
คนที่นั้นก็มิรู้เป็นเช่นไร
อยากกลับไปเยี่ยมเยือนชานเรือนนอน

คิดถึงดาวพราวพร่างทางสลัว
คิดถึงจันทร์หมอกมัวเสียงหมาหอน
คิดถึงแสงลับขอบฟ้าเมื่อแรมรอน
คิดถึงตอนเดินร่อนบนทางไกล

เปลยังไกวชิงช้าแกว่งอยู่หรือเปล่า
ทุ่งรวงข้าวต้นมะพร้าวอยู่ดีไหม
ยามน้ำค้างหยดลงหญ้าเวลาใด
เจ้าหัวใจก็พาลไป"ภูตะวัน"

อยากเห็นภูเขาสูงเมฆปกคลุม
กองไฟสุมยามหนาวเคล้าชวนฝัน
แหงนมองฟ้าเห็นดาวเรียงเคียงแสงจันทร์
คล้ายคำมั่นสัญญาเมื่อลาไกล

บ้านริมเขาไร้ซึ่งความวายวุ่น
ไร้ควันกรุ่นควันโขมงเสียงโฉงเฉง
มีแต่เสียงหมาหอนห่อนบรรเลง
เปรียบดังเพลงไพเราะเสนาะใจ
(แต่หอนมากก็เริ่มชักกลัวๆแล้วค่ะ)

อีกแสงจันทร์หมอกมัวสลัวบ้าง
ทั้งเส้นทางเปลี่ยวๆน่าเสียวไส้
มองข้างๆไม่เห็นแม้ผู้ใด
แต่ดีใจเพราะเราเดินมาคนเดียว

 

บ้านริมเขาของท่านช่างดีนัก
ขอแวะพักกลางทางบ้างได้ไหม
อยากฟังเสียงจิ้งหรีดกรีดหัวใจ
มองพระจันทร์แสงใสในยามเดิน

อันเสียงหอนหมาน้อยออเคสตร้า
หากกลายเป็นหมาป่าคงพาเขิน
เมื่อคืนดูทไวไลท์จนหลับเพลิน
หากเดินเดินเจอจริงไม่วิ่งเลย

 

แม้ได้ครอบครองบ้านย่านริมเขา
แต่ใจเหงาไร้คู่โดดเดี่ยว
จะมองฟ้ามองน้ำก็ช้ำเชียว
เลยออกเที่ยวหลบคนมิสนใคร

พอยินเสียงน้ำตกช้ำอกนัก
พอยินนกพรอดรักชักหมองไหม้
พอเห็นคู่เคียงเคล้าเดินเหย้าไป
น้ำข้างในไหลกรูบนลู่ทรวง

สิริวตี

ขออภัยที่ไม่ได้ต่อกลอนด้านบนนะคะ