ดอกกุหลาบหนามคมระทมนัก
อาจโดนปักหักคานิจจาเอ๋ย
อวดรอยแผลแพ้ใจกระไรเลย
คนคุ้นเคยเฉยชาสิน่าชัง
คำเคยฝากจากจิตยามคิดถึง
ถ้อยรำพึงผุดผาดยังวาดหวัง
พบช้าไปให้หวนชวนภวังค์
เปรียบเหมือนดั่งเช่นคนกมลวาย
เป็นส่วนเกินของใครแสนไร้ค่า
ซับน้ำตาพาใจใกล้สลาย
กลั้นสะอื้นฝืนมองท้องฟ้าปลาย
แสงสุดท้ายหมายเตือนอย่าเลือนกัน
หลับตานิ่งทิ้งร่างอย่างท้อแท้
ความอ่อนแอแพ้สิ้นเกินจินต์ฝัน
เจ็บแสนเจ็บเหน็บหน่วงทรวงจาบัลย์
เกินรำพันอันใด..โอ้ใจเรา..
รินดาวดี
หากวันใดใจท้อขอคิดถึง
มีใครหนึ่งพึงรักพร้อมภักดิ์เฝ้า
แม้นได้เพียงเคียงข้างเป็นรางเงา
อาจบรรเทาความคิดถึงที่พึงมี
