~"ติดเบ็ด?"~
๏
๏ ใต้ร่มไทรชายคลองน้ำล่องเอื่อย
ลมระเรื่อยหวิวไหวกับใจเหงา
น้ำปีนี้หลากมาท่าไม่เบา
คนคลองเก้าชื่นฉ่ำรับดำนา
๏ ข้าตกเบ็ดแต่เช้าไม่เข้าญาติ
โอ้อนาถมีใจเหมือนไร้ค่า
หลบงานเลี้ยงสังสรรค์วันวิวาห์
เพื่อหนีหน้าใครใครไม่ร่วมงาน
๏ วันนี้แหละสาวน้อยพลอยนางฟ้า
จะไกลข้าดื่มลิ้มชิมความหวาน
เข้าเรือนหอหนุ่มไกลไปบางบาล
ทิ้งหนุ่มบ้านอย่างเราเฉาอุรา
๏ มือข้ากำคันเบ็ดระเห็จสุข
ทุ่นกระตุกสั่นไหวไม่ถือสา
ใจมันเศร้าหมองหม่นจนเฉยชา
ทอดสายตานิ่งนิ่งกับสิ่งยวน
๏ ภาพคนรักกันมาแต่คราเด็ก
ตอนเล็กเล็กขลุกใกล้นับไม่ถ้วน
ชาติฐานะขวางกั้นนั้นไม่ควร
เพราะล้วนมอบใจให้สัญญา
๏ คันเบ็ดยวบด้วยฤทธิ์ปลาติดเบ็ด
ปลาใจเพชรยื้อคันการถูกล่า
ใจสะเทือนเรื่องรักประจักษ์ปลา
ไม่ต่างข้าติดเบ็ด.."เสร็จอย่างเอ็ง?"๚ะ๛
ระนาดเอก
><><><><
หลักการอ่านภาษาไทยว่าไว้
คำ "เพชร" ไซร้ "เสียงสั้น" นั้นถูกต้อง
ให้เหมือนมี "ไม้ไต่คู้" ตามครรลอง
เพชร..จึงคล้องกับ เก็จ เข็ด เด็ด ฯลฯ นานา
คำนามเฉพาะ..ก็มีที่ใช้ "เพ็ชร" *
ความหมายเบ็ดเสร็จอัญมณีมีค่า
คำสอนนี้มีแต่โบราณมา
เคยเรียกว่า "วิชาหลักภาษาไทย"
สุวัฒน์ ไวจรรยา
๑๔ / ๐๒ / ๒๕๕๗
* เช่น "พระตำหนักเพ็ชร" ที่วัดบวรนิเวศน์ฯ
