ต้นหญ้า

ต้นติณใต้ต่ำต้อย    หญ้าใบน้อยติดพื้นดิน

ฝูงสัตว์ได้กัดกิน    ขึ้นทุกถิ่นแม้นกันดาร

เหยียบย่ำไม่เว้นว่าง   มีใครบ้างคิดสงสาร

ต้นหญ้าไม่วายปราณ   กลับต่อต้านช่างอดทน

น้ำรินจะได้ใคร   อยู่อย่างไรน่าฉงน

ต้นหญ้าเหมือนอับจน   ผิดเหลือล้นกลับขจี

ราก เหง้า เจ้าชอนไช    หินแตกได้ใบแตกดี

เกาะใคร ที่ไหนมี   ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

บัณฑิต คิดอย่างหญ้า   เพียรอุตสาหะอดทน

คอยหมั่นเฝ้าฝึกฝน   จึงอุดมรอดปลอดภัย

ไม้อื่นยืนระฟ้า    มีคุณค่ามากไฉน

ลม ฝน แดด รำไร   ก็ไม่อาจรอดชีวา

หญ้าปิดทองหลังพระ   หมั่นมานะ มากคุณค่า

ยามดินทลายมา   ก็ได้หญ้ายึดพื้นดิน

ใครว่าไร้ศักดิ์ศรี   กลับมากมีอุดมสิน

พึ่งตนเป็นอาจิณ    แกร่งยิ่งหิน ยิ่งสิ่งใด

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ต้นหญ้า (อ่าน 4732 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้