กลอนกลบทกินนรเก็บบัว.  
  

    

       เมตตาธรรมคือธรรมอันล้ำเลิศ       ร้ายไม่เกิดแต่เกิดสิ่งอหิงสา
     เมตตาธรรมคือธรรมค้ำโลกา           คือคุณค่าเหนือค่าบรรดาธรรม
       เมื่อยามโลกทั้งโลกวิโยคหนัก       คนขาดรักหารักอยู่เช้าค่ำ   
     โลกสีขาวหมดขาวเคล้าสีดำ           ไม่เป็นส่ำระส่ำอยู่ร่ำไป 
       ก่อการร้ายคนร้ายขยายทั่ว             หลงเมามัวต่างมัวเน้นความเป็นใหญ่
     หมายแย่งชิงช่วงชิงความมีชัย         มิเข้าใจสนใจแค่เห็นแก่ตน
       เป็นคนดีต้องดีไปในทุกที่              มิใช่ ดีทำดีมีหวังผล
     ใครพลาดผิดหลงผิดขุ่นจิตทน        อภัยคนนั่นคนดีมีเมตตา  

                                                ธนุ  เสนสิงห์

                                                   

(กลอนกลบทกินนรเก็บบัว)

คิดถึงครูคือครูผู้คล้อยหลัง
ครูเหมือนดั่งเปรียบดั่งท่านนั่งสอน
ทุกงานเขียนครูเขียนเรียนตามจร
ทุกงานกลอนเป็นกลอนต้นแบบเรียน

แม้วันนี้จากนี้ไม่มีท่าน
แต่ผลงานคืองานอาจารย์เขียน
กฎแผนผังทุกผังเป็นดั่งเทียน
ส่องผังแนบงานแนบเนียนระเบียนวาง

จากเด็กน้อยรู้น้อยด้อยงานเขียน
เริ่มจากเรียนตามเรียนมิเคยห่าง
ค่อยปรากฎมีกฎบทนำทาง
ตำราสร้างงานสร้างผลงานมี

ระลึกถึงส่งถึงครูซึ้งซาบ
น้ำตาอาบไหลอาบทาบบทศรี
ขอตั้งใจทั้งใจให้บทกวี
ศิษย์คนนี้จากนี้สานงานครู

ระลึกคุณ

พิณจันทร์
6 ตุลาคม 2565