สิ้นจินตนา~พิณจันทร์/สิ้นเสน่หา~อ.ภูขวัญ

~สิ้นเสน่หา....อ.ภูขวัญ~

เดือนดวงแจ่มแต้มตาตื่นคืนฟ้าหนาว
เกล็ดแสงดาววาวระยิบวิบวับสรวง
พิณพระพายบรรเลงเพลงคนลวง
เหน็บหนาวทรวงเสน่หามาสิ้นมนต์

หริ่งเรไรร่ำร้องทำนองร้าว
น้ำตาดาวพราวพรายว่ายเวหน
รินผสมพรมพร่ำน้ำตาคน
ท้อทุกข์ทนหม่นไหม้ใจระทม

ละอองหมอกดอกน้ำค้างพร่างแพหญ้า
คนเหว่ว้าทอดอาลัยใจขื่นขม
แว่วดนตรีคีตกานท์ผ่านสายลม
กล่อมพนมห่มฝันให้รัญจวน

โอ้ดึกหนาวดาวเดือนก็เคลื่อนคล้อย
ดวงตาเหงาเศร้าสร้อยละห้อยหวน
ครุ่นคำนึงรักเร่เสน่ห์นวล
ใจปั่นป่วนครวญหาด้วยอาลัย

รื่นรื่นรินกลิ่นดอกโศกห่มโลกเหงา
รักรุมเร้าเผาอุราพาหวั่นไหว
พิศวาสขาดเยื่อมิเหลือใย
ริมฝั่งใจคลื่นทุกข์โถมเข้าโรมรัน

ดอกราตรีคลี่ม่านบนลานฟ้า
ดอกน้ำตาคลี่บานบนลานฝัน
สัญญารักสัญญาใจใต้แสงจันทร์
ในคืนนั้นจบลงตรงนี้เอย

**ภูขวัญ**
8 ก.ย. 57
https://www.facebook.com/profile.php?id=100003668577292&fref=ts


สิ้นจินตนา..พิณจันทร์

หอมราตรีคลีฝันยังหวั่นไหว
หอมละไมไล้ลูบพรมจูบเผย
หอมโรยรินจินต์ฝันเนื้อหนันเกย
หอมล่วงเลยเคยฝันจำนรรจา

สิ้นขับขานผ่านวันสิ้นหวั่นไหว
สิ้นผ่านไปในวันสิ้นหรรษา
เกินจะกล่าวคราวก่อนมิห่อนลา
เมินน้ำตาบ่ารินจบจินต์งาน

ดอกพาทีคลี่ม่านบนลานฝัน
ดอกจำนรรจ์วันนี้ไม่มีขาน
คลี่ดอกเมินเกินฝันสุขสันต์กานท์
ตราบเนิ่นนานลานฝันก็พลันเลือน

เพราะอะไรให้เป็นดั่งเช่นนั้น
เพราะลานฝันใช่จริงทุกสิ่งเหมือน
จินตนาดอกโศกหล้าโลกเยือน
ราตรีเตือนเคลื่อนคำดาวต่ำจาง

จะรักเร่เพทุบายก็กลายใกล้
เมื่อหัวใจไม่จริงทุกสิ่งอย่าง
จะร่ำไรใดหนอพนอทาง
ฟ้าสว่างวางกาลก็ผ่านจินต์

ดอกน้ำตาอาวรณ์บังอรหรือ
เมื่อชายคือจินตนาภาษาศิลป์
สัญญารักสัญญาใจในกวิน
ชายเพียงรินจินตนาราตรีกาล

พิณจันทร์
๑๐ กันยายน ๒๕๕๗