ก็มันติดเสียแล้วน้องแก้วเอ๋ย
ดื่มจนเคยพาเพลินเดินสวรรค์
ดีกรีถึงบึ่งไหนไปด้วยกัน
ร้องสนั่นครื้นเครงเพลงรำวง
อากาศเย็นเอ็นขดกล้ามหดเหนื่อย
มันปวดเมื่อยหูหัวไอตัวก่ง
ใจเหี่ยวห่อท้อแท้แก้มึนงง
ตะวันลงคืบคลานกลับบ้านเพลีย
อมกลั้วคอพอเช้าเมาซาสร่าง
งานทุกอย่างไม่มั่วไม่มีเสีย
ตอกไข่ลวกกาแฟเรียกแต่เฮีย
เฝ้าคลอเคลียซาบซ่าสุดราตรี
หนุนโรงกลั่นวันนี้ดีกับรัฐ
กลายเป็นอัฐคืนมารูปภาษี
นำสร้างบ้านสานเมืองเรืองรุจี
ย้อนปรานีเจียดเพิ่มเติมเงินเดือน
เติมแก้วปริ่มคักคักเฮพรรคพวก
เอ้ากะซวกซวดซวดพรวดเลยเพื่อน
กระดกแก้วขึ้นฟ้าตาลางเลือน
ตะวันเยือนรุ่งสางค่อยร้างรา
ก็พบพานนานมากยากหยุดดื่ม
จะหลงลืมอย่างไรเล่าเธอจ๋า
เอาอย่างนี้ดีไหมให้สัญญา
เดือนกุมภา(มี)สามสิบวันเลิกทันที
รพีกาญจน์
