ชีวิต ที่ไม่เคยได้พัก..
...
บริวารล้อมกายกลับเปล่าเปลี่ยว
ทุกซีกเสี้ยวนาทีเหมือนมีสุข
หอบเรื่องราวร้าวฉานมาขานทุกข์
ไม่สนุกหรอกลูกเหนื่อยจะตาย
......
หลายสิบปีมีภาระล้นหลาก
เพราะลูกมากยากจนต้องขนขวาย
ชั่วตาปี..มีแต่เรื่องเลวร้าย
แต่สุดท้ายก็ผ่าน..พ้นออกมา
.....
คล้ายจะสุขสบายกลับกลายกล่ำ
เจ้าระกำก็พาทุกข์บุกเข้าหา
ลำบากลำบนลากแขนแฟน-ลูกมา
ขออาศัยชายคาคุ้มกายี
....
อ้าแขนรับโอบกอดปลื้มปิติ
ดั่งดอกไม้แรกปลิเริ่มออกสี
แผ่กิ่งก้านกางใบป้องไพรี
มีที่นี่ที่เดียว...กลมเกลียวนัก
....
ชีวิต..ผ่านหนาวร้อนจนอ่อนอก
ชีวินปก..ด้วยเหงื่อทำงานหนัก
ใช้สองมือ..ยื้อยุดมิหยุดพัก
มอบความรัก..ให้ลูกหลานมานานปี
.....
อยากเอนกายกับหมอนแล้วนอนหลับ
เบื่อจะรับจะรู้...ทุกข์เหลือที่
ขอหยุดพักสักระยะนะคนดี
แม่คนนี้...เหนื่อยแล้ว..เจ้าแก้วตา
.......
