ใจฉันง่ายอีกแล้วซี...มีแต่อภัย...!?

มารห่างไกล ไร้ทุกข์ สุขชีวี...

คุณมีปากปิดไว้ไม่สอบถาม
เกรงเสียงามอึดอัดคับขัดเขิน
คราพลั้งพลาดขาดพร่องท่องทางเดิน
ดูผิวเผินตัดสินระบิลบัง

ควรหาญหือสื่อสารผ่านเพื่อนมิตร
ที่สนิทเหตุผลแต่หนหลัง
แลสลับซับซ้อนก่องภินท์พัง
มันเช่นดังที่คิดผิดถูกใด

ตอบคำถามที่ตั้งตื้นหยั่งลึก
เก่าตกผลึกตะกรันนั่นก็ใช่
เรื่อยจำเริญเพลินพร่ำขำพิไล
เรื่องล่าใหม่หวานสุดสะดุดทรวง

สัมผัสหนาวสาวสีม่ายกี่หน
แสร้งสับสนเดียงสาซ่อนหาหวง
สบโอกาสสาดแสงแทงทะลวง
เพื่อนทั้งปวงกราวกรูไม่รู้ทัน

เพราะตำแหน่งแต่งตั้งรั้งภาระ
วุฒิภาวะกำหนดสะกดกั้น
รายงานต่อ คสช.ข้อสำคัญ
สุดแต่ทั่นกรองคำดำเนินการ

คุณมีปากปิดไว้ไม่ถามถึง
ความขุ่นขึ้งเรื้อรังหมายสังหาร
ถามสักคำสิครับอย่านับนาน
จะพบพานวิสัยในมนุษย์...!?

 

รพีกาญจน์

หิวก็หาที่พึ่ง อิ่มแล้วก็บึ่งหนี มั่งมีก็ประจบ
ยากจนก็หลบจาก คือ วิสัยซากมนุษย์

อย่ายึดมั่นปันแดนเป็นแก่นสาร
ล้วนต้องการสู่ซากมากที่สุด
มีสิ่งใดใกล้มือแย่งยื้อยุด
ยากยั้งหยุดชะงักรู้จัก

เมื่อสูดสายหายใจไฟร้อนเผา
หมดว่างเปล่ายินร้องท้องเตือนขอ
หิวโหยหาอาหารทานลงคอ
เพื่อประเสริฐเกิดก่อต่อชีวา

เสาะสมบูรณ์พูนสุขคลุกที่นั่น
ได้อิ่มหมีพีมันชื่นหรรษา
หากบ่อแห้งแล้งเขินขอดติดคา
ก็อำลาบึ่งโบกโยกย้ายไป

สู่บรรพ์บางยางยูงสูงเสียดฟ้า
ขอสมัครพักพาอยู่อาศัย
เจ้าประคุณบุญนายมอบกายใจ
เป็นบ่าวไพร่ใช้งานไม่คร้านเลย

จะตักปุ๋ยลุยลานแต่งก้านกิ่ง
ถางหญ้าทิ้งให้น้ำฉ่ำเฉลย
ครั้นลำบากยากยกทับกกเกย
สิ้นเสบยเอ่ยอ้าลาเจ้านาย

เป็นปกติวิสัยในมนุษย์
สันดอนขุดเกลี่ยกลบราบลบง่าย
สันดานอยากยากขุดฉุดทำลาย
มันฝังกายซึมซาบตราบนิรันดร์

รพีกาญจน์

ผ้าปูเหนือเสื่อผืนบนพื้นฟาก
หลังคาจากตากยุงไร้มุ้งสาย
เย็นน้ำค้างพร่างพรมลมโชยชาย
ชมเดือนฉายดาวส่องมองเขาชัน

ยินจิ้งหรีดเรไรร้องรอบเถียง
ยินสำเนียงนกไพรไก่ป่าขัน
วัวอ้วนพีสีแหล่งแข่งตะวัน
ตื่นจากฝันพลันสางล้างหน้าตา

รีบนึ่งข้าวเป่าไฟไม้ฟืนซุก
เปลวโหมลุกมือยกหงายครกท่า
ใส่พริกดิบหยิบกระเทียมเตรียมปลาร้า
โขลกขิงข่ากรอกหม้อรอแกงปลี

ข้าวสุกใสไอพุ่งฟุ้งกลิ่นหอม
ถ้วยถาดพร้อมตักถวายวางเจ้าที่
กินมื้องายสายหน่อยอร่อยดี
ดื่มน้ำฟรีจากบ่อก่ออิฐโค้ง

เริ่มปรับดานงานสวนขุดพรวนไถ
แต่งกิ่งทำลำไยรากไชโปร่ง
ซ่อมแซมหลักปักเสาค้ำเค้าโคลง
ถางหญ้าเตียนเลี่ยนโล่งลงราบเรียง

มาจากดินอยู่กับดินถิ่นประเสริฐ
บ่ก่อเกิดกลัดกลุ้มชีพสุ่มเสี่ยง
ธรรมวิเศษเศรษฐกิจคิดพอเพียง
ชาติอาจเดี้ยงนอนเตียงนุ่มใช้ฟุ่มเฟือย

รพีกาญจน์

"ไม่รู้ให้ถาม อย่าคล้อยตามความรู้สึก"

 


คนแบบนี้เห็นทีเอาดียาก
คอยคิดมากหมกมุ่นวุ่นอยู่เรื่อย
คนใกล้ชิดมิตรหายเพราะหน่ายเนือย
ต่างเฉยเฉื่อยสมเพชเวทนา

มีปากบ่นก่นเคืองเรื่องคนอื่น
คงชินชื่นเฉ่าฉุชอบมุสา
มักโฉ่งฉ่างผางโผงโพล่งวาจา
สื่อภาษาบอกบ่งตรงวงศ์วาน

การศึกษาหาใช่ไม้บรรทัด
มิอาจวัดนิสัยไร้แก่นสาร
สาดส่อเสียดเดียจฉันท์อันธพาล
ไม่ประมาณประเมินเกินพอดี

หญิง

 

เราศิษย์ดีมีครูรู้ กะ ขะ
มานี มานะ เรียนครบจบป.สี่
สระผันวรรณยุกต์ อะ อิ อี
นักธรรมตรีโกงตอบสอบเมื่อวาน

รู้จักใช้ไม้บรรทัดวัดตั่งโต๊ะ
ครูตีโป๊ะฝีแตกเลือดแดงฉาน
เคยโดนเขวี้ยงเอียงหลบแปรงลบกระดาน
เพราะขี้คร้านนั่งหลับคอพับกรน

ลักกินกับตับปิ้งเพื่อนหญิงเผลอ
ครูเหลือบเจอตวาดไม้ฟาดก้น
ทำเป็นจ๋อพอลับสัปดน
ทำเหรียญหล่นตาสอดลอดกระโปรง

ชอบสบถสาบานอ้างมารพระ
พูดตุตะวอดวายเจ็บตายโหง
ขอตัวกรูอยู่ดีถึงขี้โกง
กว่าเข้าโลงอายุลุร้อยซาว(ยี่สิบ)

เหนือกลางใต้ตกอีสานผ่านพบหมด
เข้าโบสถถูกสึกคึกจีบสาว
อายแสนอายว่ายน้ำข้ามไปลาว
เรื่องมันยาวตำรวจมัดยัดซังเต

กินรังต่อรังแตนเป็นแฟนใผ
มาตีฉิ่งยิ่งใหญ่อะไรเผ่
จับตูดตีขี้มูกพองร้องเยเย
ออกงานวัดหัดลิเกเฮเมียงู

 

รพีกาญจน์

คิดราคาแพงไปไหมครับท่าน
แต่งตั้งนานกานท์กลอนอักษรศรี
พจนาภาษาไทยไพเราะดี
กระทู้มีหกบทสดชิงชิง

กลอนบอกรักคิดถึงคะนึงฝัน
สุดโศกศัลย์แสนเศร้าเงียบเหงาหงิง
ผิดขอโทษไหว้วอนอ้อนแอบอิง
เป็นปู่จีผีสิงโลดลิงลา

กลอนครูพักลักจำธรรมชาติ
บู๊พิฆาตขาดใจตามไล่ฆ่า
แสร้งโง่เง่าเต่าตุ๊ดตู่เช่นปูปลา
ทั่วไปซึ้งคลึงค่าดื่มกาแฟ

ย้อนอดีตขีดเขียนเรียนหนังสือ
ค้าขายซื้อเชื่อผ่อนก่อนเก่าแก่
ใบ้เลขหวยรวยเบอร์บอลบ่อนแบ
เป็นซินแสกะล่อนฟ้อนร่ายรำ

เที่ยวยิงนกตกเบ็ดเก็บเห็ดป่า
ออกทุ่งนาคว้าแซะช้อนเตาผำ
อีกมากมายหลายอันฉันไม่จำ
ที่ขำขำหยาบคายร้ายปะปน

คิดราคาห้าพัน(กีบ)ทั่นแพงไหม
ต่อขึ้นได้ลงยากถ้าหากสน
ยกให้ฟรีมีแถมถามหน้ามน
ยอมรักคนชราบ้าหละปูน

 

รพีกาญจน์

53เดือนเสียค่าเน็ตกว่า3หมื่น เพื่ออ่านและลงกลอน ขอทุนคืนบ้าง อิอิ

ออกจากเหย้าเข้าจุดยุทธจักร
หวังได้ฝักลายครามด้ามลายศรี
เที่ยวเสาะหาป่าถ้ำสำนักดี
จารย์มากมีรู้ลับสรรพวิชา

คุกเข่าหมอบยอบยอขอเป็นศิษย์
ถ่ายทอดวิทย์พลิกแพลงเพลงแกร่งกล้า
ฝึกภาคพื้นพลังสั่งบัญชา
เชี่ยวศัสตรารุกรับขับคะนอง

อยากหล่อล่ำกำลังดั่งช้างสาร
ตวาดปานปืนศึกดังกึกก้อง
ดาบฟาดหินดินแตกแหลกลงคลอง
ร่างเบาว่องกระโดดไกลโยชน์ยาว

เห็นแวบเดียวเหลียวตามวามกระบี่
แสงเจ็ดสีจี้จุดหยุดกลางหาว
คมตวัดตัดเหล็กร่วงพรูพราว
หวังสืบสาวก้าวสุดยุทธชน

ก่อกำแหงแย่งแดนยึดแคว้นจักร
เข้าหาญหักขยี้ย่ำปี้ป่น
เกิดทุกข์ทอนร้อนจ่อทรพล
กว่ารู้ตนเงียบเหงาเข้าบั้นปลาย

ละชีวิตผิดทางไว้ข้างหลัง
ละบัลลังก์สมสุติสู่จุดหมาย
ศัสตราโยนก้นเหวเหลวละลาย
เหลือแต่กายสงบจบนิรันดร์

รพีกาญจน์

โลกนี้...มีอะไรใช่จะแน่
น้ำปลาแท้ซื้อมาติดตรากุ้ง
ตื่นเช้าชัวร์สายมั่วมันพันนัวนุง
อีกเช้ารุ่งลื่นล้มจมน้ำตาย

วันเวลาคลาไคลไม่หยุดนิ่ง
ใดคือเท็จคือจริงสิ่งเสียหาย
ใดคือโทษโกรธขุ่นวนวุ่นวาย
ใดคือดีสมหมายชายหญิงปอง

บ้างพบพานงานทำนำชื่อเสียง
บ้างด่าวเดี้ยงหัวตำตกท้องร่อง
บ้างรวยล้นคนรุมฟ้อนตุ้มมอง
บ้างจ๋อจ๋องอมเมี่ยงนั่งเลี้ยงวัว

บ้างเอาเมียเสียคนจนแต่หนุ่ม
บ้างเททุ่มแบ๊งก์มาลัยยังไร้ผัว
บ้างโดนนิดโดนหน่อยถอยหวาดกลัว
บ้างเร่งรัวติดติดจมมิดคัน

บ้างบ้ามวยหวยบอลบุหรี่เหล้า
บ้างนบเกล้ายิ้มพรายถวายฉัน
บ้างผูกผิดพิฆาตจ้องฟาดฟัน
บ้างสู่ขวัญวันท้อขออย่าละ...กลอน

โลกนี้...มีอะไรใช่จะแน่
เมฆแท้แท้ลอยเด่นเห็นจะจะ
กรุงมีแอร์แห่หกตกบ๊ะบ๊ะ
นอกร้อนผละเว้นไกลไม่ตกเลย

กลับบ้านกินข้าวกลางวัน ให้น้ำลำไยบ่นฝนไม่ตก

รพีกาญจน์

สวัสดีครับคุณตา
โอ้..โฮ..คุณตาบ่นเก่งจุงเบยอ่ะครับ

หนูกล้าเพิ่งรู้ว่าตาบ่นเก่ง

ตาบ่นเก่งตั้งห้าปีทีแล้วล่ะ

 

ออกนอกบ้านลานโล่งยอโยงขัน
อภิวันท์แม่พระเมขลา
พระพิรุณจุนเจตน์จิตเมตตา
ประทานน้ำจากฟ้าข้าสมใจ

เช้าเรืองรองผ่องผลิรุจิเรข
ปรากฎเมฆคล้อยเคลื่อนเลื่อนเข้าใกล้
รวมตัวดำต่ำลงตรงทันใด
ฝนเม็ดใหญ่โปรยปรายสายสกาว

บริสุทธิ์ผุดใสในสะหลุง
เติมหอมปรุงคนคละมะลิขาว
เก็ตถะหวาอ้าออกดอกแวววาว
ลอยเรียงราวเหลืองแอร่มแซมดอกคำ

ครั้นฤกษ์งามยามดีศรีประเสริฐ
นภาเปิดบริเวณเย็นชุ่มฉ่ำ
เสร็จสวดมนต์ไหว้พระกิจประจำ
กราบน้อมนำพระบรมธาตุเจ้า

ประดิษฐานบนพานผ้าขาวแผ่น
ยกยอแท่นเลิศเลอเสมอเกล้า
โปรยข้าวตอกดอกไม้ไล้เบาเบา
สรงน้ำเปล่าที่ผ่านการตรวจตวง

ด้วยเดชะกุศลผลบุญสร้าง
ขอพ้นหว่างอบายหายจากบ่วง
กิเลสหนาช้าหยาบบาปทั้งปวง
ที่เคยล่วงหลงใหลปราศไป เทอญ

 

รพีกาญจน์

มดแดงดำทำรังบังกิ่งก่าย
ไม้สอยส่ายพ่นยาฆ่าตายโหง
รู้จักหลบลงขุดมุดในโพรง
ยกโขยงพาแม่ไข่แพร่พันธุ์

หนอนกระดืบคืบไกลไต่กินยอด
หมดไม่รอดนกจิกกระดิกสั่น
ซ่อนโคนใต้ใบทับหลับกลางวัน
ดึกเงียบงันกัดแกะและเล็มปลาย

ยุงหากินบินต่ำช่วงค่ำเช้า
จับน้ำเน่าจืดจางวางไข่หมาย
เดี๋ยวนี้ไข่ใกล้หินปนดินทราย
น้ำหยดใส่ฟักฟายกลายเป็นตัว

พอฝนซาฟ้าแจ้งแมงมันโผล่
ยื้อแย่งโงขึ้นรูกรูกันมั่ว
คลี่ปีกหุบยุบยับถูกจับกลัว
เลี้ยวหันหัวหลีกเลี่ยงออกเที่ยงคืน

แม้หนูนกผกผินกินไม่เลือก
เม็ดข้าวเปลือกสุกสารหวานหอมหืน
มดแมลงแฟงฟักคาบสักกลืน
ดูสัตว์อื่นเกิดหลังยังพลิกแพลง

มนุษย์สุดประเสริฐเลิศไฉน
เนื้อนอกใสกาบแก่นกิเลสแฝง
พูดเมื่อวานวันนี้มีเปลี่ยนแปลง
ดั่งสำแดงยิ้มรื่นกลืนน้ำลาย

รพีกาญจน์