เคยคัดคำ ประพันธ์ ชั้น ป.ห้า
"สักวา หวานอื่น มีหมื่นแสน"
เพียงแค่หวัง ตั้งใจ ได้คะแนน
ไม่รู้แผน บังคับ นับพยางค์
หัดทดลอง เลียนคำ นำขีดเขียน
เฝ้าพากเพียร ขอครู ดูแก้ร่าง
วิทยุ ฟังเช้าเย็น เป็นแนวทาง
เปิดหน้ากลาง วารสาร อ่านกลอนกรัง
โชคดีได้ เรียนต่อ ม.หนึ่ง-สอง
พอแต่งท่อง คล่องรู้ ตามครูสั่ง
มีผลงาน กานท์กลอน กระฉ่อนดัง
ส่งลงหนังสือพิมพ์ อิ่มเอมใจ
สี่สิบปี ที่ห่าง ละว่างเว้น
ด้วยจำเป็น เป็นครู อยู่ป่าใหญ่
ต้องหาเลี้ยง ครอบครัว ทำทั่วไป
ชีวิตไม่ พบสุข ทุกข์ตรมตรอม
หนึ่งปีผ่าน "มารฟ้า" มาเยี่ยมพัก
เอ่ยทายทัก ความเดิม เริ่มเกลี้ยกล่อม
โต้กลอนสด หมดคำ จึงจำยอม
หัดใช้คอมพ์ จอเคส เน็ตเวบกลอน
วางเพียงบท สองบท จรดฝัน
จึงมีฉัน ร่วมรัก ทออักษร
หากพลาดพลั้ง ครั้งใด ใคร่วิงวอน
ขอฟายฟ้อน จนหนำ ก่อนอำลา
รพีกาญจน์
