เราจะลืมทุกสิ่ง ในเวลาอันใกล้
........
เสียงหรีดหริ่งเรไร..ร้องร่ำป่า
สายธาราสีคราม..งามสงบ
แสงสะท้อนสะท้านมหรรณพ
ค่อยค่อยลบทรงจำคนย่ำยี
..............
ธรรมชาติสดใสวิไลลักษณ์
ดั่งผ่องพักตร์ผิวเนื้อนวลฉวี
ใยเราปล่อยใบหน้าที่โสภี
ให้ไร้ศรีสุขสันต์ผ่านวันคืน
.........
วันเวลาเดินดิ่งมิวิ่งกลับ
เราควรรับให้ได้ใยยังฝืน
ทุกทุกสิ่งยิ่งคิดยิ่งกล้ำกลืน
เมื่อเขายื่นคำขาดควรจบกัน
.......
ทำไมหนอสายน้ำแสนสะอาด
แต่เราขาดมั่นใจจิตไหวหวั่น
เราต้องทำ..ให้ได้ในสักวัน
พระคงคา..ตาวัน...เราสัญญา
..