มิใช่พ่อหมอมดจรดคาถา
มิใช่ตูครูบากล้าเหาะเหิน
เพียงมนุษย์ผุดผินย่ำดินเดิน
เพียงเพลิดเพลินจิตจับกับกานท์กลอน

เพียรถามหายาระงับสรรพโศก
เหตุจากโรคกายผิดจิตหลอกหลอน
โรคทางกายภายนอกบอกไปนอน
หมอตัดตอนไม่ตายก็หายเอง

โรคทางจินต์วิญญาณอาการหนัก
ว่าด้วยรักเกลียดกลัวเป็นตัวเร่ง
มารจริตอิจฉากันไม่หวั่นเกรง
เที่ยวข่มเหงปลิดปลงได้ลงคอ

อภิรมย์สมหวังชั่งแต่สุข
พลาดพลั้งทุกข์โศกทรุดมนุษย์หนอ
ช่างไม่เลือกเปลือกแก่นแทนว่าพอ
ไม่มียอบนบานกรานเทวา

สมมุติเป็นเช่นนี้จะดีไหม
รักจากไปช่างหัวใช่ตัวข้า
ใครสรรเสริญเยินยอส่อนินทา
ทำเซ่อซ่าหน้าหู่ไม่รู้ไม่ชี้

ใครเกลียดโกรธโทษทัณฑ์เช่นนั้นนะ
ศิลปะชั้นยอดถอดถอยหนี
เจริญธรรมนำร่างสู่ทางดี
โศกไม่มีศรีสุขทุกวันคืน

รพีกาญจน์

" เสบียงบุญ "

อายุล่วงเลยครึ่งหนึ่งชีวิต
ควบคุมจิตพิสุทธิ์ผุดผ่องใส
เจริญศีลรินรสสดชื่นใจ
ธรรมวินัยปฏิบัติเคร่งครัดตาม

สู่สงบจบนิ่งทิ้งฟุ้งซ่าน
ปรีชาฌานมิถอยคอยหักห้าม
อย่าลุ่มหลงรักโลภละโมบกาม
มั่นดีงามคงอยู่อย่างพอเพียง

เสวยสุขทุกครั้งประดังให้
ระลึกชอบมอบปัจจัยไม่เกียจเกี่ยง
คราเหินหกตกต่ำบุญลำเลียง
เป็นเสบียงเอออวยทวยบรรเทา

จำมิเบื่อเมื่อพบสบโอกาส
หมั่นตักบาตรกรวดน้ำพร่ำมนต์เช้า
อุทิศแด่แม่พ่อก่อเกิดเรา
เผื่อผีเก่าเน่าเหม็นเวรบางบรรพ์

กราบกรานทานถวายไว้ภายหน้า
ออมบุญญาเนืองนองกองสวรรค์
หนึ่งตัดทอนรอนกรรมอำตามทัน
เสพสุขสันต์เคียงธรรมก่อนสัมปราย

รพีกาญจน์

อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑

....ผู้ใด แสวงธรรม์........สติพลัน กระจ่างใส
โลกีย์ ละหลีกไกล.........ม(ะ)น(ะ)นั้น สงบเย็น

....จงตั้ง มุมอบตน........สละดล ขจัดเข็ญ
เศษเถ้า ธุลีเป็น............พละสิ้น สิเพื่อชน

ผมเป็นคริสต์ วันอาทิตย์ไปโบสถ์
ด้วยเป็น "วันพระ"

สังวาสะ อสุจิ ปฏิสนธิ์
ก่อตัวตน จุดจิต ชีวิตใหม่
มวลธาตุสี่ มีดิน น้ำ ลม ไฟ
ครบครรภ์ได้ คลอดพ้น เป็นคนมา

กอปรเกิดมี ดีชั่ว กลั้วกำหนด
เวรกรรมหมด ไข้รอน ตัดตอนฆ่า
พบอายุ ลุขัย วัยมรรคา
ดวงวิญญาณ์ ละสิ้น จากอินทรีย์

เป็นผีเก่า เน่าผุ กุกล่าวไหว้
ยกย่องให้ เหนือเผ่า เจ้าหัวผี
สร้างตัวบท กฎเกณฑ์ เน้นพิธี
กำกับมี บานบวง ปวงเทพไท

องค์พิสุทธิ์ พุทธะ ประสูติศานต์
พบนิพพาน วิมุต หลุดวิสัย
พ้นทุกขะ สว่าง ทางครรไล
โปรดเวไนย พิสิฐ จิตการุญ

มนุษย์ใจ ใสมัว บัวสี่เหล่า
จึงรับเอา เปลือกนอก มิลอกขุ่น
ไร้แยกแยะ แกะกาบ แบ่งบาปบุญ
เลือกเอาดุ้น กลางแก่น แทนอบาย

วิทย์ ไสย์ เวทย์ เหตุผล ปนเช่นนี้
จะแยกผี พราหมณ์ พุทธ ยากสุดหมาย
หยิบสิ่งที่ ดีสรรพ ประดับกาย
ก่อนวางวาย สุขสันต์ เท่านั้นพอ

รพีกาญจน์

สะพายย่าม ตามหา ว่าตัวฉัน
ปัจจุบัน ทรงทรุด อยู่จุดไหน
โชคชั่วดี มีบ้าง หรืออย่างไร
สบายไหม ได้สุข ทุกข์ระทม

ยังเกี่ยวยึด พฤติกรรม นำพาร่าง
วนเวียนสร้าง ละเลิก เศิกสะสม
ลืมตัวหลง ระเริง เพลิงจ่อมจม
ขื่นอารมณ์ สงัด เบือนสัจธรรม

เคยบอกเล่า เขาปลื้ม ฉันลืมง่าย
สู่อบาย ไร้คิด จิตถลำ
ขาดยั้งเหนี่ยว เกี่ยวเกาะ เลาะมืดดำ
รับบาปบท กฎกรรม ชักนำพา

ทั้งรู้ดี ปีทอง เสียของรัก
เสียสุนัข สินบาท ญาติวงศา
ล้มเจ็บไข้ ได้ป่วย ด้วยโรคา
เพราะชรา เยี่ยมเยือน ถึงเรือนกาย

เกิดปากเสียง เถียงถาม ความถูกผิด
กับผู้ใหญ่ ใกล้ชิด มิตรสหาย
เดินขึ้นลง ส่งศาล เรื่องบานปลาย
อาจเลวร้าย โซมซุก คุกเปิดรอ

ปลดย่ามปลง ตรงจุด ชุดขาวพร้อม
โน้มจิตน้อม ค้อมครอง ยุบพองหนอ
ปล่อยทุกอย่าง ว่างเปล่า เบาบ่าคอ
หยุดแล้วพอ สำแดง เหตุแห่งทุกข์

รพีกาญจน์

อ้างถึง  Re: เรื่องเล่าจากเจ้าโชคดี...
« ตอบ #1 เมื่อ: 24 กุมภาพันธ์, 2558, 12:14:02 PM »

ดวงชะตาราศีชาวพฤศจิก
ชีวิตพลิกเรืองรองเคยผ่องแผ้ว
โชคหนีจากฝากช้ำเป็นน้ำแนว
สูญเสียแก้วเงินทองของที่รัก

จะป่วยเจ็บเหน็บไข้เข้าโรงหมอ
ศกพ.ศ.ตลอดกาลเพื่อนหาญหัก
ถูกใส่ร้ายป้ายแต่งชั่วแช่งชัก
อาจถึงจักแจ้งมีคดีความ

จะขึ้นรถลงเรือท่องเหนือใต้
ยานกลไกไดเช็คเบรคล้อห้าม
จะเลือดย้อยยางหยดหมดรูปงาม
หากบุ่มบ่ามเร่งลุยคุยคะนอง

ไปข้างหน้าขาก้าวสาวสะดุด
ฝืนยั้งหยุดภูกั้นเถาวัลย์ข้อง
ถอยหลังร่นลงน้ำตกลำคลอง
มิสมปองขาดเกินเงินและงาน

เช้าตรู่รีบบูชาพระอาทิตย์
วอนลดฤทธิ์รัศมีสุรีย์ฉาน
พระนาคปรกปกเกศพ้นเภทพาล
ดลบันดาลร่มเย็นหนักเป็นเบา

รู้ถ้อยคำทำนายหมายเพียรแก้
แต่ช้าแต่จบกันพลันแสนเศร้า
เสียงตะโกนโฟนลั่นยืนสั่นเทา
รถชนฟาดกับเสา...เจ้าโชคดี!

รพีกาญจน์

อยู่อย่างเงียบเรียบง่ายตูบชายทุ่ง
ขุดจิ้งกุ้งเจียวผำยำผักจิก
ต้มมะเขือแคลวกซวกน้ำพริก
เต้นยิกยิกจ้อยซอต่อกะโลง

ช่วยงานบุญงานบวชสวดกฐิน
ได้ยลยินโฆษกยกโขยง
ร่วมจัดแจงแต่งดาผ้าผูกโยง
ปลูกเรือนโรงขนโต๊ะตั่งช้อนชาม

เอ่ยทักทายชายตาวาจาหวาน
ก้มหมอบคลานนบไหว้ผู้ใหญ่ถาม
บอกจากไกลไปลากริยางาม
เป็นผู้ตามแอบหลังระวังวัย

รู้น้อมนำทำคิดกิจวัตร
วางกฎกรอบขอบขัดอัชฌาสัย
เดินสายกลางหว่างเหตุพ้นเภทภัย
สร้างวินัยกินอยู่สู่มั่นคง

เก็บอดออมถนอมทรัพย์รู้รับจ่าย
อย่าสุรุ่ยสุร่ายอบายหลง
ยึดพอเพียงเลี้ยงชีวิตยืดปลิดปลง
เชิดชูวงศ์จักรีก่องกำจาย

หยุดทะเลาะเบาะแว้งชี้แช่งชัก
พร้อมผูกรักเจียมจิตมิตรสหาย
เลิกใจดำห้ำหั่นอันตราย
จวบบั้นปลายไร้ทุกข์สุขนิรันดร์

รพีกาญจน์

"ชีวิตที่เรียบง่าย อ่อนน้อม เพียบพร้อมด้วยสุขสันติ
ดีกว่าชีวิตที่หรูหรา แต่เต็มไปด้วยอันตรายและเสี่ยง"
ท่านขุนน้อย หนังสือพิมพ์ไทยโพสต์