ฉันมิใช่กวีที่ใครวาด
หรือใช่ปราชญ์กลอนกรับเด่นขับขาน
ฉันแค่คนเขียนบทพจมาน
เขียนตำนานก่อนเก่าเล่านิยาย

ฉันก็แค่ธรรมดาประสาซื่อ
ประพันธ์สื่อออกไปไร้จุดหมาย
เพียงบำบัดปัดเป่าเอาผ่อนคลาย
ให้สบายอารมณ์..อย่าชมกัน

เลย..

 

สวมรอย..ถนัดนัก
 

แม้นฉันเป็นกวีที่เธอคิด
เพียงนิมิต..ภาพจริงเป็นสิ่งซ่อน
หรือเป็นจริงดังว่าอย่าเพ่องอน
แท้จริตมันย้อนทำร้อนทรวง

ถูกใครจับวางสูงเป็นยูงหงส์
ด้วยรูปทรงองค์กลอนอักษรสรวง
ก็แอบมองกาดำ..คำบ่ลวง
ด้วยหลงช่วงลีลาแม่กาแล้ว

 

เพราะกวีเราจึงได้ปลดปล่อย
ลิขิตถ้อยสำทับสนับสนุน
ยามนี้ทุกข์หาเพื่อนสุขเจือจุน
ชวนทำทุนเสกสร้างทางกวี

ขอขอบคุณคำกลอนสุนทรกล่าว
ล้วนเรื่องราวแบ่งปันพลันสุขี
เปลื้องความโศกด้วยกันผูกพันมี
แล้วสร้างสรรค์สุขทวีปีใหม่เทอญ

สิริวตี
8/12/2558
 

 

ด้วยใจรักกลอนกานท์มานานแล้ว
แต่ไร้แววสิ้นดีฤดีหมอง
แต่งทุกวันดันถอยร่นลงคลอง
ขาดคนมองต้องช้ำทำฉันใด

ผูกเนื้อเรื่องโยงใยไม่เป็นผล
ผูกเหตุผลไม่เก่งเกรงแค่ไหน
ผูกสมัครรักเธอเพ้อร่ำไป
ผูกกาวใจยามหงอยพลอยช้ำทรวง

วิริน
๒/๒/๕๙

 

จะเป็นแค่คนหนึ่งในใจพี่
เป็นแค่นี้แค่นี้วตีขอ
จะนั่งยืนคอยได้มิหน่ายรอ
แค่พี่พอใจฉันทุกวันคืน

สิริวตี