โห...สงสัยทู้แรกเลยม้างเนียอ้าย...แม่นบ๋อ้าย
ตอนเป็นดักแด้ดิน..ฮิ ฮิ  


 

เดินเข้ามาบางกอกตรอกถนน
เจอผู้คนหลายหลากมากจริงหนอ
ตามองเพลินเดินชนจนตัวงอ
ชายรูปงามถามช่างซออยากขอเจอ

ฉันตกงานผ่านมาแสนสาหัส
อัตคัตขัดสนแถมปนเซ่อ
กะจะขายพวงมาลัยดีไหมเออ
ฉันป้ำเป๋อขอปรึกษาชะตากรรม

ความรู้น้อยด้อยค่าปัญญานิด
มีความคิดเพียงน้อยพลอยตกต่ำ
ไร้ใครสนหม่นล้าพาชอกช้ำ
ต้องตรากตรำซมซานจากบ้านมา

ละอองดิน

 

 

หุ่นอวบอั๋นมั่นใจรับได้พี่
ความหวังมีสดใสในภายหน้า
รับรองงานผ่านสิทธิ์พิจารณา
กระเป๋ารถ-เมล์แปดห้าน่าลองที

งานวันแรกทำปุ๊ปพุงยุบปั๊ป
เพราะเบียดกับผู้โดยสารทุกวันวี่
ทุกวันคุ้นหุ่นนั้นจะดูดี
เดินยังงี้เคลงโคลงเหมือนโยงเปล

ปากไม่ว่างร้องปาวคอยกล่าวถ้อย
ชิดในหน่อยคนหน้าอย่าโฉเฉ
คนด้านในชิดซ้ายไม่เกเร
อย่าแกล้งเซให้ถลำขมำไป

คนขับรถกดแข่งแย่งปรูดปร๊าด
คอยเหยียบปาดวาดแซงแรงไถล
ผู้โดยสารนั่งบ่นมิสนใจ
ส่งผลดีที่ได้ลดไขมัน

ละอองดิน

 

 


อยากจะไปกรุงเทพฯเก็บเสื้อผ้า
ทั้งเงินตราหาพร้อมออมไว้นั่น
หยอดกระปุกควายหมีมีจนตัน
สะพายอันเป้ใหญ่ไปรถทัวร์

กระเป๋าหญิงสาวสวยสำรวยรูป
เดินผ่านวูบหอมหึ่งถึงมึนหัว
ใส่อะไรกันนี่ที่เนื้อตัว
ช่างมิกลัวคนแก่แถเป็นลม

เลือกเบาะว่างนั่งใกล้ข้างชายหนุ่ม
ชักกระชวยกระชุ่มยิ้มนุ่มข่ม
คนอะไรหล่อสมาร์ทบาดตาคม
ทั้งทรงผมเสื้อผ้าวางท่าดี

รถออกได้สักพักยึกยักหว่า
ชายข้่างมาซบพิงอิงไหล่นี่
ปากก็ย้อยน้ำลายหยดแถมตดมี
หลับตาปี๋ลุกยืนกลืนไม่ลง

ละอองดิน

 

 


รับสมัครพนักงานตาหวานโสด
อยู่เดี่ยวโดดมีไหมใครว่างเอ่ย
อายุได้หกสิบรีบมาเลย
อย่าเฉยเมยงานสบายได้ค่าแรง

หากทำงานขยันดีมิมีหน่าย
ยินดีจ่ายเงินตราค่าตำแหน่ง
ทั้งเช้าสายบ่าย-ยันตะวันแดง
อย่าหน่ายแหนงคนสนิทใกล้ชิดกัน

จะไปไหนใกล้ไกลมิให้ห่าง
อยู่เคียงข้างร่วมสายหมายสร้างสรรค์
มอบตำแหน่งหนึ่งมีที่สำคัญ
คนขับรถของฉันทุกวันไป

ละอองดิน

 

ขับทุกที อีแต๋น แล่นวนสวน
รถขุดพรวน บ่อปลา ปรับนาไร่
ปั่นสามล้อ ห้อตะบึง ถึงแดนไกล
เก๋งคันใหญ่ พิกอัป ไม่ขับเอย(กลัว)

เพื่อสนอง ต้องการ ท่านนายจ้าง
ควบซ้อนข้าง เบาะหลัง นั่งเฉยเฉย
รถกระตุก ถูกตัว อย่ากลัวเลย
หน่อยก็เคย หัวร่อ ชอบมอไซด์... 

รพีกาญจน์

 

รถเก๋งคันที่เช่าเขาเอากลับ
คราวตกอับ สองล้อก็ไปได้
นั่งเบียดอยู่เบาะหลังชักคลั่งไคล้
หนุ่มมอไซค์ชายหล่อห้อตะบึง

ขับไปตามถนนหนทางแคบ
ต้องหลบแอบไม้หักที่ปักขึง
มอไซค์เบรคกระดกตกตะลึง
หงายหลังผึ่งเสียหลักหักลงคลอง

ละอองดิน

 

 

รีบลากคอห่อหุ้มขยุ้มชัก
คงสำลักกลืนน้ำหน้าดำหมอง
อาจถึงตายหายใจไม่แวบพอง
มือประคองต้นคอต่อชีวี

ก้มลงไปใช้ปากประกบเป่า
อัดลมเข้าเต็มปอดรอดไหมนี่
พอสักครู่รู้ตัวสมประดี
ปล่อยเร็วซี่แล้วกันฟัน(เธอ)กัดลิ้น(ฉัน)!

รพีกาญจน์

ตกน้ำแย่อยู่แล้ว เหม็นตดลุงไพรอีกต่างหาก

โถ...ชีวิต...สาวเหลือน้อย
มินึกเลยดวงข้อยจะถอยหลัง
อนิจจาชาตะอนิจจัง
ต้องมานั่งสามล้อห่อเหี่ยวใจ

กว่าจะหมุนแต่ละรอบหอบพะงาบ
เส้นลายแทงเป็นคราบอาบหลังไหล่
ออกแรงกดตดลั่นเหม็นบรรลัย
ลืมตัวไปเลยยันหลังเสียงดังตั๊บ

ละอองดิน

 

อั๊ยย่ะ
ละจะไปยังไงล่ะเนี่ย

ช่วยล่วยๆๆๆ อ้ายรพีฯ กะ ลุงไพรฯ รุมรังแกเด็กดิน