อาภัพเสีย...จังจริงหญิงคนนี้
นานหลายปีครองช้ำน้ำตาเอ่อ
มิเคยสุขสมหวังนั่งยืนเบลอ
บ้างมีเหม่อหม่นทุกข์ซุกซอกใจ

คิดถึงอยู่มิสร่างทางรักเศร้า
เคียงแนบเนาคราวนั้นยังฝันใฝ่
อยากคิดหวนทวนทบซบอุ่นไอ
ชายร่างใหญ่วัยชราจากมานาน

เป็นลูกจ้างว่างเว้นต้องเคล้นนวด
นายเมื่อยปวดง่วงเหงาเฝ้าสมาน
คอยเยียวยาปลอบปลุกทุกอาการ
หวังเพียงทานเศษตังค์ประทังตน

คิดฮอดอ้ายเหลือล้ำน้ำนองเนตร
จ้องหาเหตุจะลา  นายด่าบ่น
ครวญคิดอยู่ทุกวันหวั่นกมล
แสนสับสนใจข้องลืมน้องยัง

จึงจดจารขานกล่าวถึงบ่าวเหนือ
อย่าเพิ่งเบื่อรอหน่อยคอยอยู่หลัง
สัญญาจริงแน่นอนย้อนคืนรัง
นายชิงชังทิ้งปั๊บ...รับช่วงที


❀(◠‿◠)❀

ละอองดิน

 

พ่อชื่อมอยแม่ชื่อมนคนบ้านหมอง
พี่ชื่อมองน้องชื่อเหม่อเธอชื่อหมี่
ใครก็รู้ปู่ชื่อมาย่าชื่อมี
ตาชื่อหมียายชื่อหม่ำคนลำพูน

เอาแต่กินกับเที่ยวเคี้ยวจับจับ
ถูกพ่อขับขึ้นรถไฟ ปู้น ปู๊น ปู๋น
เข้ากรุงเทพทำงานร้านคำนูน
ขายการ์ตูนชินจังหนังสือฮา

ติดนิสัยไล่ทะเล้นเต้นติ๊งต๊อง
ปรายตาจ้องชายหนุ่มขยุ้มป๋า
เริงระบำทำงานร้านสุรา
เสิร์ฟโซดายาดองเบียร์ของเมา

เดิมขายบ้างดื่มบ้างเหล้าค้างแก้ว
มึนตาแป๋วยวนยั่วลูกผัวเขา
ตกระกำทำงานร้านของเบา
ซื้อของเก่าสำลียัดที่นอน

ร่วมสมทบคบคิดรวยทางลัด
ธนบัตรอาจฟลุ้คซุกเป็นฟ่อน
ญาติไม่รู้ปู่ย่าคราม้วยมรณ์
ขายมุ้งหมอนในเขนยก็เคยมี

หนสุดท้ายหายต๋อมพร้อมกระเป๋า
รับจ้างเลี้ยงคนเฒ่าลูกเต้าเผลอ
เตะกระโถนโยนตะกร้าครึ่งบ้าเบลอ
ช่วยจับเธอใส่กรงส่งผมที

 

รพีกาญจน์

โหยยยยว่าซะไม่เหลือชิ้นดีเล้ย

จะลงลพหรือลำตามใจน้อง
กะจองงอง กะจองงอ ขอเสนอ
อยู่บุรีสีสันต์นั้นเลิศเลอ
จูงอีเป๋อแบกไถไต่คันนา

ทำโรงงานท่านไพรนั่งไขว่ห้าง
ปลูกข้าวโพดข้าวฟ่างก้มถ่างขา
งบบัญชีเสร็จสรรพรับเงินตรา
ขายข้าวปลาทีไรไม่เหลือทุน

เทศกาลงานเพลินเดินท่องเที่ยว
พี่ยังเหนียวนั่งใบ้ใต้ขนุน
ฟูกนุ่มแท้แอร์ดอมหอมละมุน
ฝารูพรุนไร้เตียงเถียงคอกควาย

นอนกระสับหลับตื่นได้หมื่นห้า
พี่ลืมตาระรัวเกรงวัวหาย
น้องหมุนคอบริหารบิดคร้านกาย
จับมีดดายหญ้าปล้องน้องหญ้าไซ

เหล้าเบียร์รินกินลมขนมหวาน
ภัตตาคารบรรเลงเพลงเก่าใหม่
เยี่ยมอย่างดีมีเหล้าดองลำไย
ร่มเงาไม้ครื้นเครงเพลงรำวง

คิดจะเลือกเกลือกใครตามใจเถิด
อย่าเตลิดเถิงมอญพม่าม้ง
หากเนื้อเย็นเป็นไทยใจมั่นคง
ตอบตกลงร่วมห้องยองหละปูน

 

รพีกาญจน์