นิทานธรรม...
.ทาสผู้ซื่อสัตย์
..............
ขอนำเล่ากล่าวขานนิทานหนึ่ง
หากคนเราคำนึงถึงเหตุผล
ใช้สติตรึกตรอง..ของกมล
สิ่งผ่านพ้น..ไม่หวนกลับสดับฟัง
..
ครอบครัวนี้มีพังพอนนอนเป็นเพื่อน
ทุกวันคืนคอยเตือน..เสมือนสั่ง
ข้าเลี้ยงดูรู้ไว้ให้ระวัง
อย่ามัวนั่งนอนคว่ำส่งสำเนียง
....
ยินเจ้านายจำนรรจ์พลันเศร้าจิต
ไม่เคยคิดอาฆาตบังอาจเถียง
มีที่อยู่ที่กินก็พอเพียง
ได้ฟังเสียงนายบ่นท้นรำพัน
....
เฝ้าลูกเราเอาไว้ในแปลหลับ
จะรีบกลับก่อนตื่นยืนเสกสรร
ทำหน้าที่ของเจ้าเฝ้ากดดัน
อกหวาดหวั่นหวิวไหวระไวระวัง
......
เห็นงูเหลือมตัวใหญ่เลื้อยในบ้าน
รีบลนลานกัดกลางอย่างบ้าคลั่ง
งูแน่นิ่งนอนตายกายน่าชัง
ฝืนสังขารนอนนั่งรอเจ้านาย
.....
สวรรค์คงลิขิตชีวิตเจ้า
หัวไร้เงาเฝ้าคอยจนคล้อยบ่าย
หารับรู้ว่าตนนั้นใกล้ตาย
จวบวาระสุดท้ายย่างกรายพา
......
เห็นพังพอนนอนเศร้าเคล้าคราบเลือด
แสนดาลเดือดคิดไปไกลหนักหนา
จับไม้ตีกระหน่ำซ้ำไปมา
มิเวทนาถามความตามใจตัว
.....
เหลือบเห็นกายลูกน้อยนอนหลับไหล
นึกเอะใจเจอะงู..รู้ดี-ชั่ว
ตาสว่างร่างพังพอนนอนมัวซัว
สิ้นเงาหัวนัวเนาจึงเข้าใจ
....
ก้มลงอุ้มพังพอนนอนแน่นิ่ง
เจ้าซื่อสัตย์เสียจริงยิ่งหมองไหม้
เราขอโทษภาพที่เห็นเช่นชี้ไป
ขออภัยเจ้านักที่รักเรา
...
ร่างพังพอนนอนดิ้นสิ้นชีวิต
ไม่เคยคิดคดใครใจแสนเศร้า
อย่ามองภาพที่เห็นเช่นบางเบา
ความโง่เง่าเขลาขลาดอาจติดตาม..
.....
กวีชาวบ้าน
