ใจปอนปอน
......
บางค่ำคืนยืนเหม่อเผลอสะท้าน
ผิวซาบซ่านละอองฝองเหน็บหนาว
ลมพัดนวลเนื้อเย็นเป็นครั้งคราว
สะทกสะท้านผิวสาวราวร้อนรน
อยากโยนร่มล้มตัวมิกลัวฟ้า
เจตนาประท้วงห้วงสายฝน
ขอถามหน่อยปล่อยเราเหงากมล
สุดฉงน..จนจิตคิดทุกวัน
มิต้องการร่มใดใจอยากเอ่ย
ท่านละเลย เฉยชา ข้าโศกศัลย์
ขอแค่คนรู้ใจโอบไหล่กัน
แม้เปือกฝนจนสั่นหาหวั่นใด
ร่มคันสวยช่วยได้แค่ไร้เปียก
หากจะเรียก ที่รัก จักได้ไหม
หากจะกอด จะรัด อึดอัดใจ
กลัวใครใคร..ใส่ความ..หยามเกียรติเอา
