ด้วยสองมือแม่
...
กาลครั้งหนึ่งคิดจะทิ้งลูกกับแม่
เพราะย่ำแย่ลูกแบเบาะลำบากยิ่ง
ออกขายขนมก็ต้องอุ้มต้องอิง
ต้องนอนพิงขาแขนแฟนก็ตาย

ลูกสาวสาม..ยามดีฤดีแยก
สองคนเดิน..อีกคนแบกแหลกสลาย
หัวเป็นน็อตตัวเป็นเกลียวเปล่าเปลี่ยวกาย
ยิ่งนานวันฝันร้าย..สารพัน
..
..ตีสองกว่าไปตลาดเหนื่อยขนาดไหน
ทำขนมไปร้องไห้ไปใจอัดอั้น
สามีตายต้องเลี้ยงลูกทุกข์กดดัน
ขณะนั้นลูกอายุไม่กี่ปี
..
หกโมงเช้าเข็นรถมาขายขนม
หัวหน้าผมไม่เคยล้างไม่เคยหวี
ไม่มีเวลาส่องกระจกเลยสักที
เสื้อผ้าดำปี้สกปรกทั้งวัน
..
ความเป็นอยู่ลุมลุมดอนดอน
มีเวลานอนไม่กี่ชั่วโมงนั่น
ตื่นแต่เช้าจนดึกเหนื่อยอนันต์
แสนขยันอย่างนี้ยังไม่มีกิน
..
กำรี้กำไรไม่กี่สิบบาท
น่าอนาถจ่ายค่าห้องก็หมดสิ้น
กินแต่โครง..ไก่ย่างเป็นอาจิณ
นั่งสูดกลิ่น..กลืนข้าวร้าวอุรา
..
นอนกอดกันสี่คนทุกข์ทนนัก
ยิ่งก่อเกิดความรักประจักษ์ค่า
ความผูกพันพูนเพิ่มเติมชีวา
คิดแค่ว่า..ไม่มีใครเคยอดตาย
..
ชีวิตต้องดำเนิน..ไปข้างหน้า
นาฬิกายังเดินดิ่ง..ทิ้งจุดหมาย
อนาคตอยู่ที่ใจ..ใช่ร่างกาย
สิ่งเลวร้ายสักวัน...ต้องอันตรธาน
...
เชื่อนัก