ชะรอยความสดชื่นไม่คืนกลับ
หรือนอนทับความเศร้าเหงาไม่หาย
ฝากคำปลอบประโลมนี้เพื่อพี่ชาย
ไว้กับสายลมรักเพื่อพักพิง

อ้อมกอดของลมปลอบชอบหรือไม่
ฉันแทรกใส่ความห่วงหาประสาหญิง
หวังคลายหนาวคนคุ้นให้อุ่นอิง
เป็นความจริงใช่บอกคำหลอกลวง

สิริวตี

คำใคร...
บอกกับหัวใจจึงไม่เฉย
คำคนคำนั้นพลันละเลย
ดั่งลมรำเพยพลิ้วโลมพัด

โอหนอ...
เคยเย้าเคล้าคลอป้อยอถนัด
บ้านภูเขางามอารามวัด
จรัสห้วงแสดงแห่งแสงดาว

ลับเลือน...
ผีพุ่งไต้รายเลื่อนเคลื่อนห้วงหาว
คำใครเคยถักบอกรักสกาว
ถึงคราวเลือนมุ่งพุ่งไต้พลัน

ชีวิต...
เช่นนี้แหละลิขิตมิแปรผัน
ลางเลือนเลื่อนดับจึ่งลับกัน
โดยไม่มีวันจะหวนคืน

สิริวตี

โปรดช่วยลืมกันบ้างในบ้างครั้ง
โปรดช่วยยั้ง, ระลึก, รู้สึกหวั่น
ยามแสงดาวพราวพร่างห่างแสงจันทร์
ให้รู้ว่าอีกวันนั้นยังมี

ฤดูกาลผ่านไปให้ผ่านลับ
หัวใจคนกลายกลับให้ถึงที่
ดูสิหนาวเคยหนาวหนาวกว่านี้
ยังร้อนทุกนาทีไม่มีคลาย

แม้หากมีความฝันจงฝันเถิด
ความฝันเราเลอเลิศไม่เสียหาย
แล้วก้าวตามความฝันอันพราวพราย
ฝันจะลบร้าวร้ายให้ร้างเลือน

สิริวตี

ตราบห้วงแห่งแสงจันทร์จะบันดาล
ตราบวันวารหมุนจบพบวันใหม่
ตราบความฝันยังค้างจึงร้างไกล
แต่ตราบใดยังคงรักตรงนั้น

มวลเมฆเช้าอากาศสะอาดอยู่
จึ่งเช้าตรู่ล้นแรงด้วยแสงฝัน
เถิดพลังใดใดให้แก่กัน
ขอพรให้ทุกวันท่านสุขล้น

แม้จะลาร้างไปไกลหมื่นลี้
ทุกตารางพื้นที่, ทุกห้วงหน
ฝากฝังแล้วรากแก้วโดยกมล
รวมปะปนคะนึงใส่ในดินโปรย

สิริวตี

เริงอรุณ​รุ่งรุ้งตรงคุ้งฟ้า
แซ่เสียงสกุณามาสวมเสริม
แสด, ตะวันอุ่นแอร่มมาแต้มเติม
ใจจึงจุนเจิมอีกหนึ่งใจ

คืนหนาวดาวเหนือเนื้อก็หนาว
ถึงคราวคืนร้อนร้อนหม่นไหม้
คืนฝนหล่นพร่าน้ำตาใคร
ฤดูใดใดก็ไม่ลืม

สิริวตี