โรงเรียนสุเหร่าสามอิน
.........
คิดถึงครูมาลี ศรีสถิต
คำว่าครูคือจิต..ชีวิตท่าน
คำว่าครูคือหทัย..ใส่วิญญาณ
คือดวงมาน..ฤาไฉนใช่แน่แท้
.....
โรงเรียนก็คือบ้าน..หลังที่สอง
มีคุณครูคอยมอง..จ้องแยแส
มีคุณครูคอยดุ..คอยดูแล
เสมือนแม่...อีกคนคอยสนใจ
......
คอยขัดเกลา..ความคิดนิจศีล
สองหูยังได้ยิน..อย่าเหลวไหล
หยิกที่แขน..ตีน่องท่องเอาไว้
ยังจำได้..จวบกระทั่งบัดนี้
.....
รักลูกศิษย์เสมอปลาย..เสมอต้น
ใครเขียนหล่นลากแขนมานั่งนี่
แถมยิ้มใส่ไม่ดุด่าว่าตี
จับมือเขียนยังมี...ชี้ความนัย
.....
หยุดเรียนเกินสองวัน..ท่านถามหา
กฤตติกาพาไปจะได้ไหม
หลังเลิกเรียนตามหลังเราอย่างไว
ขึ้นบันได..ไถ่ถามความเป็นจริง
.....
ไม่มีข้าวมากิน..ครูช่วยเหลือ
ไม่มีเสื้อกางเกง..ช่วยทุกสิ่ง
ยื่นมือขวาลูบไหล่ครูไม่ทิ้ง
น้ำใจท่านงามยิ่ง..อิงไมตรี
....
คุณครูขา..มิเคยลืมปลื้มเสมอ
หนูไม่เจอะไม่เจอครูเลยนี่
ปลดเกษียณนานแล้ว...ครู..มาลี
อยากให้มี..ครูอย่างท่านสักล้านคน
....
.
