คืนยะเยือก
๑ คืนนี้คงคล้ายคล้ายหลายคืนก่อน
ลมเอื่อยอ่อนโอบฟองละอองฝน
ชงโคแกว่งกิ่งไหวโบกใบวน
ชมนาดพาดบน เบากลิ่นบาง
๒ เขียนกลอนขัดคัดคั่วแต่หัวค่ำ
กว่าค่อยคลำหลุดคุ้งคงรุ่งสาง
ตาเริ่มหนักชักท้อจะขอวาง
แต่อกอ้างอ้าวหนีหรือมีชัย
๓ ไฟจอดับได้นอนไปก่อนแล้ว
เหลือโคมแก้วโต๊ะกลางสว่างใส
เลยปิดเสียเกลี่ยเศร้าให้เท่าใจ
เผื่อจะได้กลอนซึ้งให้ถึงปลง
๔ เหยียดขาเอนหลังอิงพิงพนัก
มองผ่านหลักรั้วคู่พู่ระหง
หมู่บ้านเงียบสงัดคนก่อนฝนลง
แต่แสงตรงตอไผ่ยังไม่รา
๕ บ้านติดกันกั้นกลัวด้วยรั้วไม้
เพิ่งย้ายไปดูเหมือนจะเดือนกว่า
เอ๊ะ..แล้วนั่นไหวไหวหรือใครมา
ตรงปีบป่าปรกป้ายปิดใบบัง
๖ มองลอดช่องเชิงชายช่วงปลายคร่าว
หญิงผมยาวยืนข้างหน้าต่างหลัง
ชุดสีเทาเก่ายุ่งดูรุงรัง
ทำเก้กังแกะก้านบานเกร็ดกรอง
๗ เธอไม่รู้หรือแค่ทำแก้เกี้ยว
แต่เอ๊ะเดี๋ยว..หน้าต่างนั่นอยู่ชั้นสอง
สูงกว่าคานที่เห็นตั้งเป็นกอง
นึกสยองเยือกประหวั่นหรือนั่นเป็น..
๘ ก้มหน้าแนบแอบมองทางช่องลับ
เธอหันขวับยิ้มแหย่เหมือนแลเห็น
ให้ตายดับยับป่นกลางฝนเย็น
หน้าซีดนั้นนั่นประเด็น มีครึ่งเดียว ฯ
โพงพุกาม
*ชื่อจากนวนิยายของครู เหม เวชกร
