กลางพฤกษ์พงธงทิวปลิวไสว
ทหารไทยลำบากแสนยากเข็ญ
อยู่แนวเขาเนาไพรให้ลำเค็ญ
ยามเยียบเย็นเข่นทรวงเหน็บหน่วงจินต์
ระโหยหาแห้งโหยโรยรินร่าง
สุดอ้างว้างไร้คนยลถวิล
ต้องจากไปไกลเหย้าเจ้ายุพิน
นอนกลางดินลำบากพลัดพรากมา
ทหารใต้ไร้สุขทุกข์ปะทะ
เสียงปืนคละระเบิดดังเจิดจ้า
ระวังกายพ่ายพลั้งยั้งชะตา
ปกรักษาเหนียวแน่นแผ่นดินไทย
ครั้นหยุดพักราชการกลับบ้านช่อง
ต่างยิ้มย่องสุขสันต์รับขวัญใหม่
ภรรยาอาทรอ้อนห่วงใย
พากันไปเข้าห้อง สองนัวเนีย
ละอองดิน 
นินทาคนข้างบ้าน..555
พอแฟนกลับมาไม่เห็นหน้าเธอออกมาคุยเหมือนเช่นทุกวันเล้ย..
