จักรยานสีแดงแรงด้วยเท้า
ตั้งแต่เช้าจนค่ำตัวคล้ำไหม้
ร่างเปียกชื้นหืนจับคราบเหงื่อไคล
เหม็นบรรลัยกลิ่นตัวคั่วทั้งวัน

ชอบมาเฉียดเบียดใกล้หมายเคียงคู่
ไยมิรู้บ้างเล่าเอาแต่ปั่น
รีบออกแรงแซงห่างยังตามทัน
เดี๊ยะปั๊ดยันตกถนน ได้พ้นซะที

ละอองดิน

 

จักรยานปั่นไปคงไม่แปลก
หากปั่นแยกทางไปคงไม่ขำ
ทุกเกริ่นกล่าวสาวน้อยร้อยความคำ
ควรจดจำแจ้งใจใช่หลอกลวง

รู้ว่างอนเลยง้อจึงต่อใหญ่
ยังมีมุกเก็บไว้ไม่ต้องห่วง
หายโกรธนะคนดีศรีพุ่มพวง
มิได้ทวงแค่ถามตามตอบมา

สิริวตี
 

 

จักรยานปั่นซ้ายแล้วย้ายขวา
รถพ่วงมาลมแรงพัดแกว่งไหม
หากประคองมั่นเห็นมิเป็นไร
หากมิไหวก็ล้มตามลมแรง

เปรียบเหมือนรักประคองทั้งสองมั่น
หากไหวหวั่นตามลมคำคมแกล้ง
มาบั่นทอนรักเบียดคำเสียดแทง
อาจระหองระแหงเปลี่ยนแปลงตาม

 

พี่มาเค้นอยากนั่งฟังคำรัก
น้องปากหนักขวยเขินจึงเมินใส่
มิเคยหลบหลีกเลี่ยงหรือเกี่ยงใด
พี่วาง(กลอน)ไว้น้องแอบนอกมิออกมา

ก็รู้จิตยิ่งกลัวเจ้าตัวรัก
พี่ถามทักยิ่งใกล้ไม่เห็นหน้า
แต่โปรดดูทุกคืนค่ำซ้ำเวลา
เก็บรักษาบ้างไหมใคร่ควรตรอง

จักรยานยิ่งเก่ายิ่งต้องเก็บ
ใช่มาเหน็บน้อยเนื้อเพื่อจิตหมอง
ยิ่งรักษาให้อยู่คู่ควรครอง
เพียงพี่มองมุมนี้ก็ดีใจ

สิริวตี

 

แหม..ก็อวยพรอ่อนหวานจนปานนั้น
ให้สุขสันต์ฤดีมิมีเขิน
คนรักกันฝันแต่งระแวงเกิน
อย่าสะเทิ้นสะทกให้อกพัง

จักรยานคนจนมิจนรัก
เมื่อประจักษ์ความจริงเริ่มสิ่งหวัง
เมื่อมุ่งมั่นสรรหามาประดัง
ค่อยเปลี่ยนนั่งเบ้นช์แซงป้ายแดงเลย
.
(ต่ายเขียนเย้าสนุกๆในกลอนเด้อค่ะเด้อ ฮ่าๆ)
 

พี่มาเค้นอยากนั่งฟังคำรัก
น้องปากหนักขวยเขินจึงเมินใส่
มิเคยหลบหลีกเลี่ยงหรือเกี่ยงใด
พี่วาง(กลอน)ไว้น้องแอบนอกมิออกมา

ก็รู้จิตยิ่งกลัวเจ้าตัวรัก
พี่ถามทักยิ่งใกล้ไม่เห็นหน้า
แต่โปรดดูทุกคืนค่ำซ้ำเวลา
เก็บรักษาบ้างไหมใคร่ควรตรอง

จักรยานยิ่งเก่ายิ่งต้องเก็บ
ใช่มาเหน็บน้อยเนื้อเพื่อจิตหมอง
ยิ่งรักษาให้อยู่คู่ควรครอง
เพียงพี่มองมุมนี้ก็ดีใจ

สิริวตี



จักรยานคนจน

สัญลักษณ์จักรยานนานมาแล้ว
ปั่นคล่องแคล่วว่องไว้ไปเหนือใต้
ผ่านบ้านเรือนเรียงรายสบายใจ
เด็กผู้ใหญ่นิยมชื่นชมกัน

มาบัดนี้ยุคสมัยวัยพ้นผ่าน
เขาต้องการมอเตอร์ไซค์ไม่ต้องปั่น
รวดเร็วกว่าจักรยานเนินนานวัน
มันไม่ทันสมัยไร้คนมอง

จักรยานของพี่ไม่มีค่า
คนรักราร้างไกลใจหม่นหมอง
ไปซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ใส่สร้อยทอง
คนจนต้องผิดหวังนั่งโศกา

เฒ่าธุลี

อันรถราคันใหญ่ของใครเล่า
หรือจะเท่าของพี่ที่รักษา
เคยขี่ชิวเรื่อยไปในเวลา
แสนมีค่าจึงเห็นเป็นเงาใจ

เพราะลดรุ่มร้อนเร้าที่เข้าแทรก
ยิ่งกว่าแปลกวจีพี่รู้ไหม
หากมิรู้ก็จงอ่านอย่าผ่านไป
แล้วโปรดใช้ทั้งมานที่กานท์มอง

มาน้อยใจในลิขิตอย่างนี้แล้ว
เสียงเจื้อยเเจ้วจากใจไม่เป็นสอง
ที่อยากได้ยินคำนำกลั่นกรอง
เคยมอบน้องทุกวันมันไม่มี

สิริวตี

ชักจะน้อยใจบ้างแล้วนะ!

อยากขอพี่มีเวลากับน้องบ้าง
แสนเคว้งคว้างครวญคร่ำนำหวั่นไหว
ขอเช้าสายบ่ายเย็นมิเว้นไป
ต่อกลอนใกล้ทุกเวลาพาชื่นจินต์

เห็นคนอื่นสนุกมิทุกข์โศก
น้องเป็นโรครอคอยห้อยถวิล
กว่าจะถึงราตรีฤดีริน
ก็เกือบสิ้นสลบจบหนึ่งวัน

มันแสนนานนานนักอยากจักกล่าว
การรอคอยเนิ่นยาวร้าวกว่านั่น
เพราะเหตุใดไม่มาบ้างอย่าห่างกัน
อิจฉาพลันเห็นคนอื่นเขารื่นทรวง

สิริวตี
 

เฮ้อ....!!