วัดแค่นี้อึดใจก็ไปถึง
เลี้ยวนิดหนึ่งเข้าสู่ประตูสิงห์
ขวางกั้นหน้าคือลำน้ำแม่ปิง
เหลือตลิ่งดินทรายน้ำหายไป
เป็นมหันตโทษเรียกโคตรแล้ง
โลกเปลี่ยนแปลงเพราะมนุษย์ผุดนิสัย
ชอบคดโกงกอบโกยเกิดโพยภัย
กลุ่มที่ได้แค่สิบหยิบมือเดียว
กลุ่มรับทุกข์เวทนามหาศาล
ทนติดดานหากินดิ้นหดเหี่ยว
เท้ามือบวมสวมงอบถือจอบเคียว
นุ่งผ้าเตี่ยวซิ่นกรอมผ่ายผอมโซ
พวกผีพรายก้นตอบชอบแผลงฤทธิ์
เห็นสาวฟิตอกอ้าว่าโอโห
มันยิ้มย่องป้องหน้าเบิ่งตาโต
เป่าปากโพ่ผ้าซิ่นดินฝุ่นปลิว
ก็มัวเพลินเดินตีบหนีบแข้งขา
ลมสะบัดพัดพาอย่าฉุนฉิว
ลิงใหญ่น้อยห้อยราวขาวแดงบิวท์
ไอ้อ๊อดหิ้วสูดชมดมหมดแล้ว
รพีกาญจน์
