...จำปล่อยมือ...
๐ เอื้อมหยิบเหรียญ สดุดีที่หน้าอก
ยังมิตกจากเสื้อกลัดเมื่อใส่
แม้แรงเหวี่ยงกระทบสลบไป
พ่อสิ้นใจพร้อมตราองค์ราชัน
๐ จมูกโด่งโง้งมาใบหน้าหล่อ
หนวดเคราพอรับผมหน้าคมสัน
หลับตาพริ้มยิ้มนี้ชั่วนิรันดร์
อัศจรรย์ยิ้มนี้ไม่มีลืม
๐ แม่ทรุดลงร่างกายแทบหงายหลัง
แต่ก็ยังคล้ายใจข้างในปลื้ม
คล้ายยอมรับถึงฆาตมจุราชยืม
สุขด่ำดื่มทุกข์นี้ไม่จีรัง
๐ สองมือแม่ลูบไล้ทั่วใบหน้า
หยาดน้ำตาไหลรินหมดสิ้นหวัง
หากชาติหน้านำหนุนมีบุญยัง
ขอร่วมฝั่งดินผืนให้ยืนรอ
๐ ทุกคนต่างหันมองจดจ้องฉัน
ลูกกำพร้าคนนั้นบากบั่นหนอ
ทำอย่างไรให้เรียนขีดเขียนพอ
หากเรียนต่ออีกขั้นจนปัญญา
๐ สองมือน้อยคอยจับขยับร่าง
แผลเป็นทางอกท้องประคองหา
ลูกมิอาจยื้อหนีสิ้นชีวา
โอ้พ่อจ๋าลูกน้อยจำปล่อยมือ...
พิณจันทร์
๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙
