พอจะพูดอะไรไม่ตรองคิด
ก็มักติดแค่ใจมิไต่ถาม
เกินจะกล่าวบอกคำพยายาม
พอรู้ความก็ผิดแล้วแคล้วความจริง

ต้องตามคอยงอนง้อท้อแล้วนะ
อยากจะละจากร้างห่างสุงสิง
หากมิมีเยื่อหัวใจไว้ประวิง
ได้เจอชิ่งแน่แท้มิแคร์กัน

อันหัวใจจริงแท้แน่พินิจ
แต่มักปิดเอาไว้ให้หุนหัน
มิสงสารฟังพจน์หมดทั้งนั้น
ปล่อยให้ฉันละเหี่ยแสนเสียใจ

สิริวตี
 

เสียงงอแงดังลั่นสนั่นบ้าน
น่าสงสารจริงหนอเพราะเหตุไหน
ทั้งน้ำมูกน้ำลายกระจายไป
แสนสงสัยใครหนาน้ำตานอง

อยากปลอบขวัญวันเหงากลัวเจ้าผลัก
แล้วศอกปักเบ้าตาด่าจองหอง
เลยจำเจียมสังขารคลานมามอง
โอ้เนื้อทอง "วตี" เธอนี่เอง

  

ตะวัน

ช่วยจัดการคนนั้นให้หนูหน่อย
อีกคนนี้ก็คอยมาข่มเหง
คนโน้นเขาทำยักเป็นนักเลง
คนนู้นเก่งระวังไว้ให้ดีดี

ท่าน"ตะวัน"ของฉันระวังด้วย
แก่แล้วช่วยมิได้ให้วิ่งหนี
แต่น้องว่าท่านควรนิ่งอย่าติงมี
เดี๋ยวจะลี้หลีกกันไม่ทันเลย

สิริวตี
 

 

มิสุงสิงกับใครถึงได้บ่น
มิยินยลหนึ่งใครหรือให้เหมา
เรื่องทั้งหมดตะบันมิบรรเทา
หรือว่าเขาแนมเหน็บขั้นเจ็บใจ

หากแม้นเงียบนิ่งงันแล้วหันจิต
ทบทวนคิดด้วยตนเหตุผลไหน
แล้วค่อยหาหนทางออกห่างไป
รอเมื่อไรใจเย็นค่อยเห็นกัน

 

รอใจเย็นอีกหน่อยจะค่อยสู้
เพราะตอนนี้พอรู้หนูหุนหัน
พร้อมเมื่อไรจะกลับมาท้าตะวัน
อย่านิ่งงันรอเวลาเชิญท้าทาย

สิริวตี
 

จะตัดเยื่อตัดใยตัดให้ขาด
ตัดสวาทนวลน้องมิปองหมาย
ตัดทุกรักภักดิ์ก่อนที่คลอนคลาย
เพราะชีวาวอดวายชายก็ลืม

สิริวตี