จ้องตากับความเหงา

โลกของฉันมีสีหม่นปนความเหงา
มีความเศร้าคุ้นเคยมาเกยใกล้
มีน้ำตามารดเรือนเป็นเพื่อนใจ
มีเหว่ว้าคลาไคลเริ่มทายทัก

ส่องกระจกดูยิ้มที่เหือดแห้ง
เหมือนน้ำแล้งแจงใจให้ประจักษ์
นั่งจ้องตาความเหงาที่เฝ้าภักดิ์
เป็นเพื่อนรักวันว่างบนทางเดิน

คงไม่มีอะไรที่จริงแท้
ที่จริงแน่คือทุกข์ไซร้ไม่ห่างเหิน
เป็นสัจธรรมนำชีวิตลิขิตเผชิญ
จูงมือเดินกันไปใช้รู้ชิน

ถนนความเดียวดายทั้งสายนี้
มีกวีเป็นมิตรนิจสิน
ทุกหยาดหยดหมดใจได้หลั่งริน
กอบกวินท์อบอุ่นให้คุ้นเคย

สิริวตี

 

อ่านกลอนด้วยงวยงงชักสงสัย
เขียนมาได้เหงาหงอยหนอยกล้าเอ่ย
อย่าง"วตี"นี่นะถ้าจะเปรย
ไม่แพ้เลยนกแก้ว แจ้วทั้งวัน

สงสารอยู่คู่ครองของน้องน้อย
คงจะคอยหลบเหินเมินหน้าหัน
เอาสำลีอุดหูจนรูตัน
เสียงไล่ฟันจ๊าวเจี๊ยวเสียวไส้แทน

ดารกะ

 

คนข้างบ้านเธอ เขาเก็บมาเล่าให้ฟังน่ะ

 

อันตัวจริงของหนูดูพูดน้อย
ที่ทำบ่อยเอาใจใกล้ควงแขน
ฟังเสียมากเลยเก็บกดอดทนแฟน
เลยมาเเจ้นเขียนเอาเกลาเป็นกลอน

อิอิ

พูดน้อยๆเอาใจเยอะๆ คริๆๆๆ...(อันนี้เรื่องไม่จริงเลย...อย่าเชื่อๆ)

วางกลอนให้ผ่อนคลายทุกอารมณ์ค่ะ แล้วทำให้เหมือนมีพลังชีวิต เลยเพ้อเสียเยอะค่ะ แหะๆๆๆ

สิริวตี
 
 

บางสิ่ง

เสมือนมีบางสิ่งที่จินต์ขอ
มาดักรอวันเหงาเกลาอักษร
ทุกคืนค่ำฉ่ำชื่นรื่นอาทร
ทุกบทตอนนำทางช่างสุขใจ

โลกที่มีสีหม่นปนความเหงา
เปลี่ยนเป็นเทาแซมขาวสกาวไหว
แต่พอเผลอกะพริบตามิทันไร
แค่ฝันไปเพียงครั้งภวังค์ยาม

ใกล้กันเพียงกระจกมาคั่นเขต
ดุจประเทศภูผากั้นพลันคำถาม
แม้รอก้าวเพียงใจใช้พยายาม
ที่ติดตามแตกต่างเหินห่างพลัน

แม้บางสิ่งทิ้งหวนชวนจิตนึก
ไตร่ตรองตรึกความหมายใช้ความฝัน
จะเศร้าบ้างเหงาบ้างทำช่างมัน
เอาสุขสันต์เป็นนาทีแค่นี้พอ

สิริวตี

...เลิกเหงา...

เหงาปกครองห้องใจไยเมินเฉย
ควรรีบเลยไล่เหงามิเศร้าหนอ
สบตาเหงาเผาผลาญนานเกินรอ
ดวงมานฝ่อห่อเหี่ยวเฉลียวใจ

ถึงบางสิ่งยิ่งค่ามาดักพบ
มินานจบฝันหวานที่ขานไข
เหลืออักษรย้อนเตือนเฉือนหทัย
อย่าเอาไว้เลยเหงาเผาทิ้งมัน

โลกสีหม่นปนเทาเราลิขิต
หาใช่ฤทธิ์เทวามาเสกสรร
โลกสีสวยสดใสไร้จาบัลย์
ล้วนทั้งนั้นกรรมเราสร้างเอาเอง

อันตัวเหงาเศร้าเหน็บอย่าเก็บไว้
ปล่อยมันไปตามลมเลิกข่มเหง
เฉกบทกานท์สานศิลป์จินต์เลบง
หงายหลังเก๋งถีบเหงา..เจ้าลองดู ฯะ

ตะวัน

   

มีความเหงาสบตาพาสะอื้น
ทั้งยามตื่นยามฝันเป่าขวัญหนู
โลกสีหม่นเชลงพรั่งเพลงพรู
อย่านิ่งดูเดียวดายหน่ายน้ำใจ

เชิญมาแก้กลุ้มกันวันเหงาเถิด
จะประเสริฐสบสุขทุกสมัย
ฉันเหงาแท้ห้องห้วงช่วยห่วงใย
เหงากวีมิตรไซร้ไม่จรมา

โปรดเอ็นดูอยู่เลี้ยงไอ้ลิงน้อย
ตัวกระจ้อยตัวนี้จะดีหนา
มันกินแต่ความสนุกรุกอุรา
เชิญพี่ยาช่วยเลี้ยงลิงอย่าทิ้งกัน

สิริวตี

เห็นหนุ่มหนุ่มเม้าส์สาวเสียงดังลั่น
เรามากันเม้าส์หนุ่มซุ่มใหลหลง
ชายคนใดน่าสนชวนรณรงค์
จะช่วยปลงความเหงาผ่านเศร้าไป

เราก็แอบเม้าส์เขาเบาสักนิด
เข้าจินต์ผิดคิดเห็นเป็นเรื่องใหญ่
ชวนสาวสาวทั้งบ้านวางกานท์ไกล
หย่อนหทัยคลายทุกข์สนุกดี

อิอิ
สิริวตี

 

ไม่ใช่สาวเข้ามาได้...ไหมละเนี่ย
คือว่าเหงาเศร้าละเหี่ยถึงลิ้นปี่
หาสาวสาวสนทนาต่อพาที
ให้ฤดี...สดชื่นกระชุ่มกระชวย

กลอนแต่งเป็นนิดหน่อย...ไม่ค่อยเพราะ
แต่ฉอเลาะขั้นเซียน...นะคนสวย
ฐานะพอกินใช้...ไม่ร่ำรวย
เพียรซื้อหวยซื้อหุ้นเผื่อบุญพา

เปรื่อง...คนเหงาเศร้าละเหี่ย

เหงาเรื่องใดใคร่เฉลยเอ่ยมารู้
จะได้อยู่เคียงกลอนผ่อนรักษา
เรื่องรวยจนมิสนดลอุรา
เชิญเถิดมาผ่อนคลายสบายทรวง

เดี๋ยวจะเอาใจลุงพอฟรุ้งฟริ้ง
ทุกเกลอหญิงเพียรมาขออย่าหวง
หากลุงเมื่อยจะนวดเฟ้นเป็นเพื่อนควง
มิได้ลวงคำล้อขอจริงใจ

สิริวตี
 

เก็บด้วยน้ำตา

อย่าเลยอย่ามารักคนคนนี้
อย่าปรานีผูกพันทำหวั่นไหว
อย่าถนอมปลอบขวัญวันเหงาใจ
เพราะรักเธอแค่ไหนก็เท่านั้น

ขอเก็บวันทรงจำมิบรรจบ
เพียงแค่พบเพื่อจากมากโศกศัลย์
ขอเก็บด้วยน้ำตาพรั่งพรูพลัน
ชีวิตนั้นมิเป็นใจให้มีเธอ

แขวนหัวใจเอาไว้ที่ปลายฟ้า
พอได้มองเธอมาพาเสนอ
มิอาจกล้าลองรักถักละเมอ
กลัวจะเจอความเจ็บเข็ดแล้วจินต์

ขอแค่มองแค่ดูแค่รู้ห่าง
ซึมซับต่างความรักพิทักษ์ถวิล
แม้อยากครองหัวใจในชีวิน
ทำได้แค่แยบยินตรงข้างทาง

สิริวตี

ยิ่งเจ้าห้ามยิ่งรักสลักจิต
ยิ่งกนิษฐ์เสแสร้งแกล้งเมินหมาง
ยิ่งยั่วเย้าพี่ให้ใฝ่เพียงนาง
ยิ่งเจ้าห่าง...ยิ่งกระแซะแหมะข้างเคียง

เปรื่อง

ฝากไว้ก่อนนะ...ใช้มือถือพิมพ์ยากมากๆ

ยิ่งก่อยิ่งกลัวเจ้าตัวรัก
ยิ่งมากยิ่งหนักใจจักเถียง
ยิ่งรนยิ่งร้อนใครอ้อนเรียง
ยิ่งเอียงยิ่งอายชายเปรื่องเอย

สิริวตี

ลิง...ขี้กลัว
หุหุ


 

@...ลุงเปรื่อง...เมียเรียกแล้ว  คริๆๆๆ...@

วตีล้อเล่นน้าาา แหะๆๆ