ย่ำซ้ำรอยร้างร้าวที่หนาวเหน็บ
จนยอกเจ็บพิษแผลเกินแก้ไข
ท้อสุดท้อ มิขอฝืน ยืนต่อไป
เหมือนร่างไร้วิญญาณแต่ปราณยัง
พยายามยื้อใจเพื่อไขว่คว้า
ยิ่งเหมือนว่าห่างเหินเกินจิตหวัง
ยากเย็นนักรักมิสม ตรมประดัง
ความชิงชังฝังรากยากถอนคืน
ยอมรับความโดดเดี่ยวแสนเปลี่ยวเศร้า
ที่คอยเข้าเฝ้ารัดสุดขัดขืน
ยอมอดทนพ้นผ่านมานกล้ำกลืน
รอวันชื่นผืนใจคงไร้รอย
รินดาวดี
๕ กรกฎาคม ๒๕๕๖
