โรงเรียนของหนู..อยู่บันนังสตา

สู้ไม่ถอย กลอนเก้า

..พ่อของหนู สู้ฟันฝ่า ในหน้าที่
เป็นครูมี อุดมการณ์ อันแรงกล้า
สอนนักเรียน อำเภอดัง บันนังสตา
อยู่ยะลา โจรจุดไฟ เผาไล่ยิง

..ไฟลุกโชน ลมถาโถม โหมกระหน่ำ
ยิงกราดซ้ำ แค่กู้ซาก ลำบากยิ่ง
ตักน้ำสาด ราดรดไป ไม่ประวิง
ใจแน่วนิ่ง เดินกัดฟัน หัวสั่นคลอน

..แล้วน้ำน้อย ค่อยแพ้ไฟ ในที่สุด
มันไม่หยุด ส่องปืนจี้ จากที่ซ่อน
ไม่เหลือแล้ว โรงเรียนดัง พังกระดอน
พ่อโหยอ่อน ทรุดกายทับ พับกระเซ็น

..มือยังกำ ถังน้ำแน่น แสนรันทด
ถึงชีพปลด ด้วยลูกปืน อันขื่นเข็ญ
ใจนึกถึง เด็กขายแดน แสนลำเค็ญ
จะเรียนเล่น อยู่อย่างไร ไม่มีครู

..อีกกี่หลัง ยังปลอดภัย ไม่ได้เผา
เด็กบ้านเรา เฝ้ารอวัน อันอดสู
กลางคืนนอน น้ำตาหลั่ง ลงพรั่งพรู
ยืนหยัดสู้ จักยอมตาย วายชีวัน

..ขอให้เป็น หลังสุดท้าย จะได้ไหม
ต่อนี้ไป เราพร้อมพรัก ปักหลักมั่น
ยอมให้เขา ขู่เข่นฆ่า มานานวัน
วันนี้ฉัน... ไม่ถอยเท้า...แม้ก้าวเดียว

น้องจ๋า

กลอนบทนี้เขียนขึ้นมาจากแรงบันดาลใจ ที่โรงเรียนแถวภาคใต้ถูกเผา
หลังแล้วหลังเล่า ไม่จบไม่สิ้น

	ผู้เขียน	หัวข้อ: โรงเรียนของหนู..อยู่บันนังสตา (อ่าน 3962 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้