26 มิถุนายน..วันสุนทรภู่
..
อย่าเป่าปี่พี่จ๋าใจจะขาด
คิดพิฆาตเข่นฆ่าให้อาสัญ
สิ้นรักน้องหมองหม่นท้นรำพัน
มีคนใหม่หรือไรกัน..ลั่นวาจา
..
เจ้าเป็นยักษ์พี่มนุษย์..สุดทำจิต
เนรมิตรูปร่างอำพรางหน้า
ครั้งหนึ่งนั้น..เคยรักปักอุรา
บัดนี้หนา..รู้ความเจ้าทรามวัย
..
อันยักษี-มนุษย์ดุจปรปักษ์
น้องเป็นยักษ์..พี่มนุษย์สุดวิสัย
เคยกินอยู่เยี่ยงเมีย-ผัวทั่วไป
บัดนี้ไซร้..ทราบความ..หยุดตามมา
..
น้องรักพี่..รักมาก...ยากหันกลับ
น้องมารับ..ขึ้นนั่ง..ขี่หลังบ่า
กลับถ้ำเราเถอะพี่..กรุณา
พระอภัยเจ้าขา..ขึ้นบ่าน้อง....(ไม่ )
..
สุนทรภู่บรมครู..ผู้ปราดเปรื่อง
นามกระเดื่องเลื่องลือระบือก้อง
เรื่องพระอภัยมณี..มิมีรอง
บทร้อยกรองเกริกไกร..ไร้เทียมทาน
..
กวีชาวบ้าน

(ฉบับล่าสุด สุนทอนทู่)

 


แล้วตีอกชกตัวรัวตุ๊บตั๊บ
ชีพแทบดับกู่ก้องร้องห่มไห้
โถ..ผัวจ๊ะผัวจ๋ามาเป็นไป
เหตุไฉน ลืมอกเคยกกนอน

ดุจน้ำกรดรดกายใจจะขาด
สายสวาท แหว่งวิ่นบินปลิวว่อน
เอ๋ยโอดโอยโหยหวงทรวงรานรอน
แทบม้วยมรณ์ดับดิ้นสิ้นลมปราณ

หากเชษฐาลาลับมิกลับหลัง
จะขอฝังกายเน่าอวสาน
อกยักษีดินสอทรมาน
ปิดตำนานรักคุด เป็นภูตทะเล

ผีเสื้อดินสอ


 

อภิรมย์สมสู่เป็นคู่ชื่น
แม้ชายอื่นหมื่นใดมิไขว้เขว
หากต้องจากพรากนวลเพราะรวนเร
มิห่างเหตามป้องแม้ต้องตาย

แม้พิภพกลบหน้ามากี่ชาติ
ก็ยังคิดพิศวาสมิขาดสาย
แม้ม้วยดินสิ้นฟ้าทิวาวาย
ยังมิคลายรักเราเฝ้าคะนึง

ด้วยเวรกรรมนำพลาดชาติยักษี
แต่ความรักภักดีนี้ที่หนึ่ง
ตั้งแต่สองเนตรจ้องต้องตราตรึง
หวังลึกซึ้งสุดภพถึงจบลม

ขอพี่แก้วฟังน้องนางทางนี้ก่อน
หมื่นคำอ้อนชายใดก็ไม่สม
หากพี่จำพรากไปใจระทม
น้องขอตรมด้วยเพลงปี่พี่นี้เอย

สิริวตี

ยักษ์วตี...ขอมอบลมใจสุดท้ายไว้ให้รักแท้ที่นี่ด้วย...

ฟังเนื้อถ้อยร้อยอ้างของนางยักษ์
พึงตระหนักวลีที่เปิดเผย
อันในจิตคิดแล้วแก้วทรามเชย
กรรมจำเลยให้พรากต้องจากกัน

พี่อยู่สุขทุกข์ไร้เพราะได้แม่
เมตตาแลช่วยเหลือเกื้ออาสัญ
จัดภัตตาอาหารเนิ่นนานวัน
หฤหรรษ์ใดเล่าจะเท่าเทียม

ด้วยมิใช่ใจดำลืมคำง่าย
รักสบายทิ้งไปหาใหม่เอี่ยม
พี่คิดตรองตรึกแล้วแก้วตาเลียม
อยากไปเยี่ยมเมืองเกิดถิ่นเชิดชู

หากพี่ถามตามตรงคงไม่ได้
ด้วยเหตุไร้ที่ไปให้อดสู
ต้องจำหนีศรีมามิกล้าดู
มิกลัวรู้เกรงเธอเศร้าโปรดเข้าใจ

หากศรีเชื่อเนื้อความตามที่บอก
จงหลีกออกกลับหลังมุ่งวังใหญ่
รอเขตเขาเฝ้าถ้ำอย่าช้ำไป
อีกคราใหม่จรลีพี่กลับมา

หากไม่เชื่อเนื้อนวลรัญจวนจิต
เสียจริตพลาดพลั้งดุจดังว่า
มนต์ขลุ่ยปี่พี่หวั่นนะขวัญตา
หลบเถิดหนากลับเสีย…เมียอภัย

ว้า…พระอภัยก็ไม่อยากเป่าปี่ทำร้าย  ผีเสื้อล่ะ จะกลับไหม   ช่วยแต่งต่อหน่อย

จั่นเจา 

อยากหนุนตักฟังเพลงปี่พี่สักหน่อย
เจ็ดวันคอยถือศีลหนักอย่าผลักไส
แต่เปิดถ้ำว่างเปล่าก็เศร้าใจ
น้ำตาไหลท่วมทะเลคลื่นเห่ครวญ

พี่ก็รู้น้องตามใจไปทุกอย่าง
ฟังน้องบ้างเถิดที่รักช่วยปักสรวล
น้องจะรอคอยครบเพราะทบทวน
แค่อยากชวนเชิญรับกลับด้วยกัน  (อย่ากลับวังเลยนะๆ..)

จะมิดื้อมิดึงและขึ้งคอด
จะคอยกอดนวดเฟ้นเน้นขยัน
พี่อยากได้สิ่งใดบอกได้พลัน
นวลน้องนั้นจักคว้าแม้ดาวเดือน

ด้วยมิอยากเฝ้าถ้ำจนหงำหง่อม
น้องตะล่อมอีกนิดเพราะคิดเคลื่อน
กลับกับน้องเถิดนะคะอย่าแชเชือน
อยู่เป็นเพื่อนด้วยกันจนวันตาย

สิริวตี

..กลับก็ได้..แต่ถ้ากลับด้วยกันได้จะดีมาก

ห่างกันแค่ก้าวเดียวก็คิดถึงแล้ว...แต่ถ้าไม่กลับจะไปบวชชีละ


ปล. ขอไปกินยาแก้อาเจียนก่อน เลี่ยนมาก
 

ฤดีสลายตายเเล้วพ่อแก้วขวัญ
มุ่งสวรรค์สู่ภพคำรบใหม่
น้องขอท่านเพลิดเพลินเจริญใน
โลกมนุษย์สดใสทุกนาที

ลืมนางยักษ์นางหญิงเคยสิงสู่
ลืมว่าเคยเคียงคู่มิรู้หนี
ลืมเถิดนะแก้วตาอย่าปรานี
ลืมวตีนี้ด้วยคงสวยเอย

สิริวตี
 

สัมผัสพี่ยังถูกผูกห้วงจิต
มิน้อยนิดจากวันแรกช่างแปลกไหม
แต่น้องนางมิเช่นชายจึงหายไป
ความกล้าใดแค่เกรียนทำเขียนดี

อย่าหม่นเศร้าเข้าใจน้องด้วยเอ๋ย
ทุกคำเอ่ยคำอ้างมิห่างหนี
ยังเก็บทุกทรงจำล้ำปรานี
มิเคยมีผู้ใดให้เทียบเทียม

แค่หวังจิตอยากสงบพบธรรมะ
อยากสละกิเลสสาเหตุเปี่ยม
ด้วยทุกข์ที่พี่เคยเมินเดินจากเรียม
จึงต้องเจียมหัวใจไว้แค่ตัว

สิริวตี

หากว่ามีบุญญามาก่อนเก่า
ขอให้เราเคียงคู่ผู้คมขำ
หากว่าไม่เคยสร้างทางบุญนำ
ขอให้ช้ำห่างเหินการเดินทาง

ตั้งแต่แรกพบกันหวั่นรู้สึก
ห้วงสำนึกรักแท้มิแลห่าง
แต่ขอหลบกายหลีกปลีกดวงมาน
กลัวพบพานความรักมาปักใจ

มิหมายลองจ้วงจิตความคิดพี่
แต่หลบพ้นสักทีหลบมิได้
ถ้าหากแม้บุญสร้างแต่ปางใด
คงจะได้เจอกันนอกฝันงาม

สิริวตี
 

หากนางใดไหนเล่าพี่เฝ้าจิต
น้องคงไม่มีสิทธิ์คิดผยอง
มิกล้าเปรยปากแน่ได้แค่มอง
มิลำพองพูดพล่อยให้น้อยทรวง

น้องคงมิมีสิทธิ์แม้จิตหวั่น
ความผูกพันพูนเพิ่มก็เติมหน่วง
ชะรอยสิทธิโชคโฉลกดวง
มิได้ควงกันแล้วพี่แก้วเมิน

โอ้หัวอกระทกหักตระหนักเศร้า
หมกไหม้เราหมดแล้วแก้วพี่เหิน
คงเพราะน้องน่าเบื่อชักเหลือเกิน
พี่จึงเดินลาลับมิกลับมา

สิริวตี