เพียงรู้ว่าเป็นหงส์คงมิใกล้
กาจึงไปลัดเลาะละเมาะเปลี่ยว
แสนเจ็บช้ำน้ำใจใกล้ตายเทียว
จึงขอเลี้ยวหลบอยู่มิสู้บิน

เห็นท่านหงส์ทะนงผู้ทรงศักดิ์
คงยากนักที่ใจไปถวิล
ร่ายลำนำเพ้อไปเพียงในจินต์
ไร้คนยินก็มิขอพอแค่ครวญ

ก็เลยหมดแรงเล่นเป็นสีสัน
แต่ละวันมันเปลี่ยนความเกรียนป่วน
ค่าเราต่ำเกินไปใจนิ่มนวล
เลยมิกวนให้หงส์ปลงรำคาญ

สิริวตี

น้องไร้แรงบันดาลจิตลิขิตขาน
ไร้ดวงมานเจ็บช้ำจำสนอง
น้องเป็นกาอันหงส์คงไม่จอง
เลยจำต้องหนีร้างห่างหายพลัน

สิริวตี
 

เกิดในตมชีวิตลิขิตแปลก
แถมผิดแผกคนจ้องขอปองหมาย
เป็นเพียงกายังระกำช้ำมิวาย
แต่ชาติชายรักแค่เล่ห์เสน่ห์นาง

มิเคยมองข้างในใจพิสุทธิ์
ชำเลืองฉุดรุกล้ำสร้างกรรมหว่าง
เจ้ากาน้อยแสนปลงเคยหลงทาง
เริ่มกระจ่างทางปลดด้วยรสธรรม

มิกล้าใกล้ใครอื่นจากนี้แล้ว
มิผ่องแผ้วมืดมัวกลัวต้อยต่ำ
มิกล้าคิดเกินไปใจจดจำ
มิกล้านำความรักปักดวงจินต์

เป็นชาติกาก็รู้อยู่ที่เหมาะ
เรียงเฉพาะตรงนี้ที่ห้วงศิลป์
หากมันมากเกินไปใจโรยริน
คงจบสิ้นสักวันพลันบอกความ

เอาแค่เหมาะเฉพาะรู้อยู่แค่อก
อย่าตระหนกอื่นใดไม่ตอบ-ถาม
อยากจะรู้เรื่องใดในนิยาม
จะงดงามตรงนี้ดีกว่าเอย

สิริวตี