ยามยลรูปวูบวาบคลิกภาพสวย
ยอมเอออวยเห็นชอบตอบประสงค์
นางละครอ่อนช้อยร้อยเอวองค์
จิตจำนงค์เคียมคู่ชมบูชา

แย้มพักตร์พริ้มยิ้มย้ำคำสวาท
จบมิขาดลากขานหวานจ๊ะจ๋า
เดินน้าวเหนี่ยวเอี้ยวตัวชั่วพริบตา
หวิวอุราแทบทรุดหยุดเต้นนาน

สไบแพรแลพราววาวละเลื่อม
สั่นกระเพื่อมชูชันสองถันฐาน
สวมซิ่นไหมใยงามครามสคราญ
สะโพกบานปานฟ้าธิดาโดม

เพียรสรรสาวด้าวเด็ดเจ็ดทวีป
มิเทียมกลีบเท่ากาบทาบเฉิดโฉม
รวมดวงเดือนเกลื่อนดาวราวโพยม
ก็เคียงโคมหม่นเทาแค่เงานาง

เทพบรรลุจุติปฎิสนธิ์
จากเบื้องบนพรหมันสวรรค์สร้าง
จึ่งเรืองรองผ่องภัสสร์อัษฏางค์
โลกเลือนลางสว่างไสวมืดไคลคลาย

หลังยลรูปวูบวาบหลงภาพสวย
ยังงงงวยซึมซ่อนมิห่อนหาย
ฝากความฝันมั่นรักจักกลับกลาย
ขอยอมตายใต้หอจอทีวี

รพีกาญจน์

เก่าลิเกเฉเฉียงเดินเอียงซ้าย
ครั้นมุ่งหมายหลายครั้งหวังตอบเพื่อน
ไฉนจิตคิดแถออกแชเชือน
ต่อเลื่อนเปื้อนละเพลียเสียรูปกลอน

กระผมเขียนตอบต่อกลอน "อย่าตัดสินคนที่ตนเห็น" ของคุณพันทอง
พอเขียนไปไงออกมาอย่างงี้ นี่คือสาเหตุหนึ่งที่ไม่ค่อยจะตอบต่อกลอนใคร
ทำให้กลอนของเขาเสีย จะลบทิ้งก็เสียดาย วางตรงนี้ก็แล้วกัน นะครับ