...ทำใจนะ...

จะบอกเขาอย่างไรหัวใจเอ๋ย
หวั่นจังเลยดวงจิตมีสิทธิ์หมอง
เมื่อความรักหนักล้นกมลปอง
อยากจะเป็นเจ้าของสี่ห้องใจ

อยากจะบอกคนนี้คือที่รัก
กลัวหาญหักอีกคนทรวงหม่นไหม้
หากมิบอกก็ค้างอยู่ข้างใน
ทรวงสั่นไหวให้หนาวแทบร้าวราน

มันอึดอัดแสนเข็นแทบเป็นบ้า
บางเวลาแทบคลั่งมิยั้งขาน
ตะโกนร้องก้องฟ้าเป็นมานาน
มีรักหวานทำไมมิได้ชม

มิได้โทษคนอื่นมายืนขวาง
หันมองทางก็ให้จินต์ได้สม
ตัดสินใจให้หมายคลี่คลายปม
คนขื่นขมย่อมมีทุกที่เลย

คนมีรักจะให้ปิดได้หรือ
ทุกอย่างคือความจริงมินิ่งเฉย
รักก็อยากรำพันสุขสันต์เกย
คนคุ้นเคยได้เห็นเป็นยินดี

จึงเอื้อนเอ่ยเผยใครว่าใจรัก
แจ้งประจักษ์บอกไป มิใช่พี่
จงทำใจเถิดหนาและอย่ามี
ถ้อยราวีเจ็บช้ำระกำทรวง.

พิณจันทร์
๒ กันยายน ๒๕๕๙

 

ฮึ! เกิดแก่เกิน ให้คำเจ็บช้ำจิต
วางลิขิต บอกชายใจถ่ายถอน
คำว่าแก่ เหน็บหนาวแทบร้าวรอน
นึกภาพตอนแก่หง่อมสุดตรอมตรม

มะพร้าวห้าว สาวแก่ นั่นแลค่า
อร่อยหนา ปรุงแกงอย่าแกล้งข่ม
หากได้ชิมแกงยาย..ว้าย!อย่าชม
หวานเนยนม ฤาสู้หวานผู้แกง

อ้อยตาลใดว่าเผ็ดรีบเล็ดหา
อ้อยตาลจ๋า เผ็ดไหนให้แสลง
อุปมาเปรียบคำนำแสดง
มิขอแย่ง หวานเขาเผ็ดเราปอง

 


ฮึ!...แก่เกินแกง...คำนี้พาทีบอก
จะรีบออกไปไหนให้สยอง
ไม่ต้องกินแล้วข้าว นับดาวนอง
ปล่อยให้ท้อง แห้งก่อนวอนซะแล้ว

 

คำว่าแก่..คุณค่า เกินกว่ารับ
แก่สดับธรรมปองงามผ่องแผ้ว
แก่พระธรรมยังห่างสรรสร้างแนว
จิตวาวแววปล่อยวางกระจ่างเดิน

ก็ยังมีหนี้กรรมต้องนำใช้
ด้วยวารวัยยังอยู่สู้มิเขิน
เมื่อชีวิตเกิดมาล้ำค่าเกิน
ขอดำเนินทุกหนตายคนเดียว

 

หวัดดีค่ะ...ขอบคุณค่ะ
ต่ายจ้า

ไม่เคยคิดว่าแก่แน่ที่สุด
เป็นมนุษย์ผุดผ่องสนุกสนาน
คิดแต่บวกอย่างเดียวเกี่ยวสำราญ
ไม่คัดค้านร่างกายแม้วายลม

เพราะว่าสัตว์มีเกิดต้องมีดับ
มิต้องนับวันเดือนเคลื่อนสุขสม
ขอให้มีทีพระธรรมนำอารมณ์
จะรื่นรมย์ตลอดกาลเบิกบานใจ
วรรณดี