อากาศเย็นเร้นกายใต้ผ้าห่ม
เสียงระงมครวญคร่ำทำเราตื่น
สิ้นอดกลั้นพลันตวาดจ้องกราดปืน
เฮ้ย..ดึกดื่น...มินอนหอนทำไม

 

หมันไส้เอาสักหน่อยดิ๊

ขอเพียงเราระลึกยังนึกถึง
จิตตราตรึงสัมพันธ์มิหวั่นไหว
เชื่อว่าย่อมสื่อสารผ่านสายใย
ด้วยผูกใจเชื่อมต่อก่อวิญญาณ์

ทุกความดีที่ทำดำรงอยู่
เหลือให้ดูยามห่างไว้ต่างหน้า
คนละภพต่างกันวันเวลา
ยากจะมาขวางกั้นใจฉันเธอ

ไชยเชษฐ์

ถ้าหากว่าวันนี้ยังมีเขา
คงไร้เงาเศร้าหมองครามองเหม่อ
เช่นกระต่ายหมายจันทร์ทุกวันเพ้อ
นั่งซึมซึมเซ่อเซ่อละเมอไป
.
แต่ทว่า..วันนี้มิมีเขา
เหลือแค่เราที่รออย่างรักใคร่
กับหนึ่งรูปแทนร่างมิห่างไกล
กับอาลัยที่เหลือยากมลาย
.
เก็บเป็นความคิดถึงคะนึงหา
คอยผสมน้ำตาก่อนแห้งหาย
เก็บเป็นจำในจินต์กินกันตาย
ยิ่งกินยิ่งไม่หายคลายคะนึง
.
ถ้าหากว่าวันนี้ยังมีเขา
มีหรือโรคโศกเศร้าจะส่งถึง
มีหรือร่องน้ำตาเป็นสทึง
ให้ต้องมารำพึง..คิดถึงเธอ

ยายดินแก่แน่นักมัก…เอะอะ
มีเรื่องฉะอีกครา..หูหาให้
เราครวญคร่ำย้ำทุกข์ลึกจุกใน
เธอยินได้…แหมแปลก…ช่างแหวกแนว

อันธพาลขนานนามตามชื่อเรื่อง
วางท่าเขื่องเคี่ยวเข็ญ..กลัวเป็นแถว
เขียนเสือขู่ฟู่ฟ่ารู้ท่า….แมว
หากยังแจ๋ว…ทำซ่า…เดี๋ยวน่าดู



ไม่ขู่นะเฟ้ย…เอาจริง

 

 

แสนอาวรณ์ร้อนทรวงจนกลวงลึก
ให้รู้สึกหวีดหวิวลิ่วล่องเอ่อ
ยามตะวันรอนรอนวอนอยากเจอ
จิตละเมอเพ้อพร่ำอยู่ร่ำไป

อนาถแท้แดดิ้นจนสิ้นสาย
น้ำตาพรายพร่างพรูอยู่ไหวไหว
หยดหยาดย้อยรอยเปื้อนสะเทือนใจ
สุดอาลัยไกลจากพลัดพรากจร

คะนึงหาคราหวนรัญจวนหนัก
เหมือนแบกรักทั้งโลกวิโยคหลอน
หลับมิคงพะวงหามาแรมรอน
คล้ายปีกอ่อนหัดบินต้องสิ้นลม

วิริน
๒๖/๑๐/๕๙