น้ำใจของไอ้จ้อย
ไอ้จ้อยเอ๋ยไอ้จ้อย ตัวมันน้อยเป็นเด็กวัด
ทุกทุกเช้าต้องปฏิบัติ กิจวัตรของตนเอย
สะพายย่ามตามพระบิณฑบาต ปัดเช็ดกวาดถูล้างจ้อยคุ้นเคย
ใครใครต่างก็ชมเชย ว่าจ้อยเอย"น่าเอ็นดู"
เช้านี้ก่อนจะไปเรียน หลวงปู่เทียนเรียก"มาหาปู่"
"นี่มะม่วงสุกกู เก็บไว้ให้ห่อไปโรงเรียน
จ้อยเก็บมะม่วงใหญ่ใส่ยาม กราบลางามงามก่อนไปอ่านเขียน
ไอ้จ้อยมุ่งมั่นพากเพียร บอกหลวงปู่เทียนว่า"จะเรียนให้จบราม"
พักเที่ยงไอ้จ้อยตั้งใจ หยิบเอามะม่วงใหญ่ที่ใส่ในยาม
แต่ต้องตกใจหายหวาม มะม่วงลูกงาม"ใครวะลักไป"
เหลือบเห็นอยู่ในมือไอ้จุก "นั่นมะม่วงสุกของกูใช่ไหม"
ไอ้จุกวิ่งรี่หนีไป ท้าว่า"อยากได้ให้มึงวิ่งตาม"
ไอ้จ้อยไหนเลยจะรอรั้ง วิ่งจนกระทั่งถึงต้นมะขาม
ไอ้จุกเห็นท่าจะไม่งาม ไอ้จ้อยไล่ตามมาจนทัน
จึงเกิดการปะทะ ระหว่างไอ้จุกกะไอ้จ้อยนั้น
ไอ้จ้อยถึงตัวน้อยแต่มัน เป็นมวยวัดได้ความไว
ชลมุนฝุ่นตลบ เสียงมือปรบเชียร์สนั่นหวั่นไหว
เฮ เฮ เสียงเฮลั่นไกล ดังจนครูวิไลรีบวิ่งมาดู
เด็กอื่นหนีตามระเบียบไป จะเหลือก็ไอ้จุกกะจ้อยอยู่
ครูวิไลฟาดด้วยไม้จนขาคู ก่อนจะถามดูว่า"นี่เรื่องอะไร"
ไอ้จ้อยบอกไปมือก็เช็ดน้ำตา ว่า"ไอ้จุกเอามะม่วงผมไป"
"มันไม่ยอมคืนให้ แล้วยังท้าทายให้วิ่งตามมา"
"โธ่เอ๋ยเด็ก ก็แค่มะม่วงสุก" แล้วดูไอ้จุกเลือดเปรอะเต็มหน้า
ครูวิไลจึงได้พิพากษา ว่าไอ้จ้อยนั้นผิดเต็มประตู
จึงฟาดไอ้จ้อยอีกโหล ส่วนไอ้จุกหัวโนเจ็บแล้วน่าดู
ยกโทษให้แล้วก็เตือนทั้งคู่ ว่าต้องรู้จักให้อภัย
ไอ้จ้อยแม้เจ็บหนักหนา แต่ตามองหามะม่วงสุกลูกใหญ่
แล้วเก็บขึ้นมาถือไว้ เช็ดฝุ่นด้วยชายเสื้อเก่าคร่ำคร่า
"ผมตั้งใจจะเอามาฝากครู เมื่อเช้าหลวงปู่ท่านให้ผมมา"
ไอ้จ้อยยื่นให้ครูทั้งน้ำตา มิได้นำพาแม้จะเจ็บกาย
ครูวิไลไม่อาจจะเอ่ย โอ้คำใดเอยจะอธิบาย
ใครเลยจะคาดหมาย ใน"น้ำใจของไอ้จ้อย"เอย
