คืนลมพัดสำเนียงเสียงคนเหงา
กระทบเร้ากมลถึงคนเซ่อ
ฟ้ากระจ่างพร่างพราวเฝ้าละเมอ
กลับมิเจอดาวใดในคืนนี้  

เผยอมองดาวเจ้า..เราคอเคล็ด
มิอาจเด็ดเอื้อมถึงซึ่งรัศมี
ปรารถนาอุ่นไอในราตรี
ขอดาวคลี่ไอรักจักเมตตา  

มิอาจหยุดคำนึงรำพึงเพ้อ
รู้เสมอดาวเจ้าเปล่าหายหน้า
หากมิมองเห็นดวงช่วงเวลา
เพราะเมฆาบังบดลดแสงดาว  

แม้ดาวอยู่ที่เก่ายังเศร้าอยู่
ด้วยฉันผู้เดียวดายมิคลายหนาว
อาจหม่นนานแสนไกลใช่ชั่วคราว
จมปลักทุกข์นานยาวใครเข้าใจ  

ยินสายลมพรมเหงาเฝ้าผืนฟ้า
ประหนึ่งท้าดาวเดือนเคลื่อนสั่นไหว
แต่มิเห็นแสงดาวพราวอำไพ
จะปลอบใจฉันนี้ไม่มีเลย