...หมดเวลาพานพบก็จบกัน...

แสงแห่งใจให้ต้องมิมองอื่น
สุขทุกข์ขื่นขมใดจึงไม่เห็น
จึงก่อเกิดความว่างมิยากเย็น
ทุกสิ่งเป็นนั้นแท้เพียงแค่เรา

แม้นมิได้ลึกซึ้งจนถึงแก่น
จนขึ้นแท่นแถวหน้าเกินกว่าเขา
น้อมศีลห้าปฏิบัติก็จัดเบา
ตามลำเนาถิ่นตนกมลวาง

แสงแห่งธรรมคำสอนบวรสูง
น้อมจิตจูงปล่อยขาดสิ่งบาดหมาง
เมื่อทุกสิ่งนิ่งมองทั้งผองทาง
หลายหลายอย่างเป็นไปนั่นใช่กรรม

จะดีชั่วอย่างไรนั่นใช่เขา
มิใช่เรามองเห็นเป็นระส่ำ
เมื่อแยกแยะและเห็นเป็นกระทำ
สูงหรือต่ำนำเขาแผดเผาเอง

มิใช่ใครดอกหนาผลาญพร่าจิต
มิได้คิดระทมคนข่มเหง
อาจเป็นกรรมเขานั้นมาบรรเลง
ร่วมกระเตงเราช้ำหลั่งน้ำตา

คิดเสียว่าพรหมสร้างแล้วต่างพบ
แล้วก็จบกันขาดวาสนา
มิได้ร่วมบุญเก่าแนบเนามา
หมดเวลาพานพบก็จบกัน

พิณจันทร์
๓ มีนาคม ๒๕๖๐