หยาดน้ำค้าง

๐ อุ่นอุษาพร่าพรายประกายแดด
ทอดทอแวดล้อมอยู่แต่ตรู่สาง
หลังม่านหมอกหม่นเทาเป็นเงาราง
บุปผาชูช่อสล้างอยู่กลางลาน

๐ กลีบบอบบางชุ่มฉ่ำหยาดน้ำค้าง
ประกายพร่างราวเพชรพร้อยเม็ดหว่าน-
ลงแต่งแต้มแซมคลอดอกช่อมาลย์
ร่ำรอแดดแผดผลาญก่อนรานมลาย

๐ ยามแล้งร้าง สางรุ่งแสงรุ้งเรื่อ
พาอบอุ่นจุนเจือต่อเมื่อสาย
เม็ดน้ำค้างแสงพลอดก็วอดวาย
พร้อมผ่อนคลายหนาวเยือกจากเปลือกดิน

๐ เปลี่ยนช่วงวันผันกลายหลากหลายอยู่
ต่างวนสู่ความเสื่อมสลายสิ้น
ที่ยึดเกี่ยวเหนี่ยวรั้งประทังจินต์
ก็โบกบินลับลาเลือนอาลัย

๐ ต่างฤาหยดน้ำค้างในสางรุ่ง
ต้องลำรุ้งทอทาบก็วาบไหว
งามทั้งมวลล้วนเห็นและเป็นไป
มีสิ่งใดมั่นคงให้หลงคอย?

วลีลักษณา
๒๐ มกราคม ๒๕๖๑

ครั้นยามพลบพรายแดดอ่อนแวดล้อม
ตะวันอ้อมหุบเถินเนินไศล
สิ้นแสงวันเกื้อหนุนสิ้นอุ่นไอ
เงียบงันไปทั่วหนช่างหม่นเทา

สายลมเย็นระเรื่อยโชยเฉื่อยช้า
กลิ่นผกาหอมกรุ่นทั้งขุนเขา
ภาพดอกไม้พร่าเลือนเป็นเหมือนเงา
หวั่นดอกเก่าเฉาโรยปลิดโปรยลม

ครั้นยามพรุ่งพรายสูรย์จำรูญสี
อาจไม่มีดอกมาลย์เคยหวานฉม
มิรอหยาดน้ำค้างที่พร่างพรม
พลัดช่อจมเศษดินหมดยินดี

วลีลักษณา
๒๑ มกราคม ๒๕๖๑
ขออภัยนะคะ ความไม่ต่อกลอนข้างตนตามที่ตั้งใจไว้ วนๆงงๆไปดอกไม้ซะงั้น