ปลดปล่อยให้ลอยไป
เมื่อดอกรักผลิบานตระการสวน
แล้วอย่าหวนมองโศกที่โยกไหว
ปล่อยสายลมรื่นลิ่วพัดปลิวไกล
จะตามเหยียบย่ำไปทำไมกัน
กาลเวลาย่อมจะพรากเป็นซากผุ
ป่นเป็นธุลีผงกลางดงฝัน
ช่วยลบออกจากใจไปนิรันดร์
อย่าเก็บมันค้างคาในอารมณ์
ให้มองเป็นเศษดินที่สิ้นค่า
สลายลาย่อยยับลงทับถม
สงัดในมุมโลกอันโศกซม
ให้โศกจมดินดับลงกับกาล
เสพสุขรักร่วมสร้างบนทางใหม่
ที่สดใสงดงามดื่มความหวาน-
แห่งรสที่ใดอื่นมิชื่นปาน
รื่นสราญคู่ครองเถิดสองคน
วลีลักษณา
๑๕ ธันวาคม ๒๕๖๒
