พายุเข้า  หนาวล้วนๆ  ชวนนอนต่อ
นึกตัดพ้อ  นาฬิกา  น่ามีเสียง
ชำเลืองมอง  กี่โมงยัง  นั่งบนเตียง
อ้อเกือบเที่ยง  หันหาหมอน  นอนต่อพลัน

รู้ทั้งรู้  หน้าที่นั้น  สำคัญนัก
งานเยอะหนัก  กองพะเนิน  เกินแรงฉัน
ความเกียจคร้าน  ยังแกล้งซ้ำ  ทำไม่ทัน
เสาร์ถึงจันทร์  ฉุกละหุก  ทุกเวลา

ขออู้งาน  อีกสักวัน  สัญญาไว้
พรุ่งนี้ไซร้  จะรีบทำ  ให้ล้ำหน้า
แต่วันนี้ โทษฟ้าฝน  ที่หล่นมา
งานเสร็จช้า  ฉันไม่ผิด  สักนิดเดียว

gintanagan
7/8/63