ภูชี้ฟ้า..ลาแล้วไม่หวนคืน

เมื่อหน้าหนาวก้าวย่างทางภาคเหนือ
ก็ม้วนเสื่อติดรถหมายออกเที่ยว
ทั้งเยี่ยมญาติพี่น้องร้องกลมเกลียว
ลัดเลาะเลี้ยวไปเรื่อยแบบเฉื่อยชา

อยากขับรถรับลมชมความหนาว
อากาศราวเย็นเยียบสิบองศา
เห็นป้ายปักข้างทาง"ภูชี้ฟ้า"
ลองไปดูดีกว่าเป็นอย่างไร

สามีหนึ่งลูกสองก็ร้องรับ
ก็นั่งนับเวลาพาสดใส
เมื่อเดินทางไปถึงซึ่งเส้นชัย
ต้องเดินเท้าขึ้นไปพิชิตภู

แค่เพียงเห็นความชันแทบหันกลับ
แต่ลูกจับมือจูงบอกให้สู้
1 กิโลเท่านั้นโปรดคิดดู
ไม่ลองหรือจะรู้...ซึ่งความจริง

กว่าจะผ่านร้อยเมตรลมแทบจับ
คอยสลับอุ้มลูกแบบรุ่งริ่ง
เสื้อกันหนาวกลายเป็นร้อนยามพักพิง
อยากถอดทิ้งไปเสีย..ละเหี่ยใจ

กว่าจะถึงแทบสิ้นแรงทั้งหมดแล้ว
แลไม่แคล้วครั้งหน้าคงมีไม่
แม้นจะสูง วิวสวย สักเพียงใด
ไม่กลับไปอีกแล้ว...ขอทูลลา.