เขียนถึงใครบางคนปนห่วงหา
ครั้งหนึ่งมาเนิ่นนานเลยผ่านผัน
กับเวลาที่ผ่านมานานวัน
ความผูกพันยังตรึงรำพึงคอย

เขียนถึงฟ้าถึงลมพรมไปเรื่อย
เขียนจนเมื่อยเหนื่อยมานพลันถดถอย
เขียนถึงดินถิ่นดงพงไพรดอย
เขียนถึงร้อยเรื่องราวเราผูกพัน

masapaer

เขียนถึงใครคนหนึ่งหนึ่งคนนั้น
เขียนทุกวันส่งใจใจส่งสาส์น
เขียนถึงใครใจเพ้อเพ้อเป็นนาน
เขียนถึงกาลโปรดรอรอเขามา

เขียนถึงลมพรมฟ้ามวลอากาศ
เขียนประกาศวาดฝันอันปรารถนา
เขียนออกไปจากคำนึงด้วยตรึงตรา
ถึงไหมหนาที่เขียนถึงจึงรำพัน



 

เขียนถึงคนต่อกลอนตอนเหงา-เหงา
ไยจึงเหลือเพียงเราที่อัดอั้น
ลงจนนิ้วจะหงิกและงงงัน
รอพวกเขาใครคนนั้นจะเข้ามา

เขียนถึงเราขยันแต่งแข่งลงโพส
เรี่ยวแรงดั่งช่วงโชติเสน่หา
โพสของฉันถี่ยิบจนแสบตา
รอพวกท้าต่อตอบยอบคำกลอน.

โอ้ยว่างงาน ว่างเงิน ทำไงดี อิอิ

เขียนถึงคนไปเรื่อยเมื่อยก็พัก
เขียนถึงสาวน้องรักพักรอก่อน
พี่ขับรถ..มือขางอ-อรชร
เมื่อวานออนมือเดียวเสียวอยู่นา  555

วันนี้พี่ฉลาดจัดหัวเข่า
ขับแทนเอามือว่างตรงหว่างขา
เขียนกลอนตอบไวแล้วนะแก้วตา
เดี๋ยวพี่มาตำรวจเชิญ..เพลินเกินไป

555


masapaer

ช่วงนี้เดินทาง ขับรถเองไง
ใช้หัวเข่าจับพวงมาลัย มือพิมพ์กลอนไป 

เขียนถึงใครบางคนที่ขับรถ
"ตำแหน่งหญิงทรหด"ต้องติดโผ
ระยะทางหว่างดำเนินกี่กิโล
จึงกล้าโชว์หัวเข่าบังคับทาง

หากเลี้ยวจอดเข้าปั๊มเพื่อหยุดพัก
ค่อยร้อยถัก ทอกลอน ตอนที่ว่าง
เก็บหว่างขาให้ดีเถิดแม่นาง
อย่าได้ถ่างบังคับพวงมาลัย.

โอ้ว ... ไม่กล้านึกภาพเลย