*ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ตทหารไทยค่ะ

มิตรภาพ~อ.ภูขวัญ/อาบจินต์~พิณจันทร์

มิตรภาพ~อ.ภูขวัญ

ลิขิตถ้อยร้อยคำที่ฉ่ำหวาน
เพื่อส่งสาส์นสื่อรักถักทอฝัน
ท่ามแสงดาวพราวพร่างกระจ่างจันทร์
พิณคนธรรพ์บรรเลงเพลงกวี

ฝากความรักห่วงใยใครคนหนึ่ง
ฝากคนซึ่งฉันรักด้วยศักดิ์ศรี
ฝากอ้อมกอดอบอุ่นสุนทรีย์
ฝากไมตรีคีตกานท์ผ่านสายลม

พเนจรรอนแรมมาแต้มฝัน
พบสวนขวัญวรรณศิลป์ถิ่นเหมาะสม
ธารน้ำใจไหลหลั่งมาพรั่งพรม
คนอกตรมได้ดื่มด่ำร่ำเพลงกานท์

มานอนพักรักษาใจให้หายช้ำ
ขับลำนำอยู่ในไพรสถาน
จิบน้ำถ้อยร้อยรินพิณสายธาร
ดอกไม้บานหอมปรุงทุ่งกวี

จักจั่นลองไนกล่อมไพรพฤกษ์
ข่มรู้สึกเหว่ว้าน้ำตาปรี่
แพน้ำค้างพร่างพรมห่มฤดี
หลับอยู่ที่ป่าฝันอันอุดม

รินคำกลอนอ่อนหวานปานน้ำผึ้ง
ฝากคำนึงรักแย้มแต้มผสม
มิตรภาพจากแดนไกลไพรพนม
กลั่นอารมณ์มอบให้จากใจจริง

**ภูขวัญ**
9 ก.ย. 57
https://www.facebook.com/profile.php?id=100003668577292&fref=ts


อาบจินต์~พิณจันทร์

มิตรภาพอาบใจคนไกลถิ่น
ดื่มด่ำจินต์รินหยดสะกดหญิง
ถ้อยรำบายก่ายเกินเขินระวิง
ประหนึ่งอิงสิ่งขานกานท์กวี

พิณคนธรรพ์บรรเลงบทเพลงศิลป์
เคียงกวินถิ่นบนสกลศรี
ฤาอ่าองค์หลงถิ่นแสร้งยินดี
เพียงราตรีลี้หลบมิพบกัน

พิณจันทราบ่ารินถ้อยจินต์ขาน
สุดปลายชานหวานน้อยเรียงร้อยขั้น
เพียงบรรเลงเพลงขาดตลาดวัน
เคียงจำนรรจ์สรรเขตุเพียงเศษเงิน

พิณคนธรรพ์สวรรค์ส่งมาหลงรส
มาเสแสร้งแกล้งจดบทผิวเผิน
ลิขิตนวลสวนขวัญเสกสรรเกิน
หรือหยอกเอิญเดินผ่านมิสานแล

หากแม้นว่าป่านั้นคนธรรพ์แจ้ง
ฤาจะแล้งนารีกวีแข
แดนสวรรค์นั้นสรวงมากดวงแด
หรือเพียงแต่แค่ดมมิสมปอง

หากแม้นมีใจงามมาตามศิษย์
ให้ลิขิตคิดสอนบังอรผ่อง
ก็จะขอทุ่มใจให้เรืองรอง
เป็นหนึ่งน้องสวนขวัญภูขวัญเอย.

ด้วยความเคารพค่ะอาจารย์ภูขวัญ
พิณจันทร์
๑๐ กันยายน ๒๕๕๗

 

~เพลงพิณจันทร์~คนธรรพ์พเนจร~

เพลงคนธรรพ์หวานแว่วโสตแก้วเสียง
ได้ยินเพียงเคียงจินต์ก็สิ้นศรี
เหมือนต้องมนต์สเน่หาดั่งกากี
มัสสุหลีงามใจยังไหวอิง

หากแม้นวาดปรารถนานิทราใกล้
จะอดไหวใจหวามประนามหญิง
แม้สิ้นงามตามใจไม่ประวิง
หากแม้นจริงยิ่งห้ามก็ตามแล

แค่ได้ยินจินต์ถ้อยเพียงน้อยนิด
เหมือนจริตคิดหามายาแข
อยากจะดีดพิณหวานประสานแด
สักเพียงแม้แค่กาลก็ซ่านทรวง

แต่ก็เพียงจิตวาดปรารถนา
เกิดมายายินคำงามล้ำสรวง
เพลงคนธรรพ์นั้นแลบาดแดดวง
หากหลงบ่วงจำนรรจ์บาดทัณฑ์จินต์

ป่าคนธรรพ์นั้นใช่ในสวรรค์
แต่"พิณจันทร์"นั้นใช่เนาในถิ่น
เปรียบโคลนตมขมขื่นยืนบนดิน
แต่เพียงรินจินต์สายรำบายตม

หากคนธรรพ์พเนจรแค่อ้อนส่ง
อย่าได้หลงมนตราพาทีขม
หากแม้นมาสอนศิลป์เนาถิ่นจม
เชิญอบรมบ่มศิลป์กวินไพร.

พิณจันทร์
๑๔ กันยายน ๒๕๕๗
***********************
เขียนสำนวนนี้คิดถึงครูระนาดเอกมากๆ
เป็นพิณจันทร์ วันนี้เพราะมีระนาดเอกค่ะ
***********************




~คนธรรพ์พเนจร~

คนธรรพ์หนุ่มกลุ้มใจได้ยินเสียง
"พิณจันทร์"เรียงร้อยคำนำเฉลย
พจมานหวานส่งบรรจงเปรย
พี่อยากเผยความจริงแด่หญิงงาม

เมื่อเพลงพิณยินเพราะเสนาะแว่ว
สู่ขวัญแก้วซึมซาบให้วาบหวาม
ผ่านสายลมห่มใจในทุกยาม
จะติดตามกล่อมน้องทุกห้องทรวง

หวั่นพิณเพราะเพียงครู่พธูปลื้ม
มินานลืมพี่แล้วสิ้นแววหวง
พิณคงเก้อเธอพรากจากแดดวง
เพราะกลลวงคมคำกระหน่ำชาย

ป่าคนธรรพ์คงเหงายามเจ้าร้าง
มิแตกต่างใจพี่ที่สลาย
ไร้คนฟังสังคีตที่กรีดกราย
ดุจพิณสายขาดลงคงอาวรณ์

ฝากพิณกานท์สานต่อก่อความฝัน
ท่ามไพรวันขุนเขาเนาสิงขร
แม้นโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจในดงดอน
จะกล่อมขวัญบังอรนอนฝันดี

...พรานไพร...
(คนธรรพ์พเนจร)