..คิดถึงร่มมะเกลือ..

คิดถึงยอดผักบุ้งกลางทุ่งแล้ง
ยอดเหี่ยวแห้งแทงดินเก็บกินหวาน
แดดแรงกล้าฟ้าฝนไม่ตกนาน
ดินระแหงแห้งกร้านเนิ่นนานปี

อาศัยร่มมะเกลือก็เบื่อมด
ตะวันลดหมดลมเปลี่ยนร่มหนี
ย้ายเสื่อไปใกล้ควายแทบตายมี
มากแมงวี่บินว่อนนอนไม่ลง

ก็ได้เดินรอบรอบตามขอบห้วย
ซากหอยม้วยอวยสิ้นเกลื่อนดินบ่ง
เดินตีนย่ำเปลือกหอยก็ยังคง
บาดตีนส่งเลือดไหลแผลไม่งาม

ก็ยังได้มะเกลือผ่าเนื้อผล
ขยี้บนแผลนั้นอัศจรรย์ห้าม
ใบสาบเสือเผื่อมาบดยาตาม
ขยี้ปิดสักครู่ยาม ห้ามเลือดเลย

ธรรมชาติสร้างสมเหมาะสมที่
ใต้ดินมีหอมขมก้นตมเผย
ขุดลงไปสักน้อยหอยนอนเกย
หากแม้นเคยขุดไปอาจได้ปู

ตัวอ้วนอ้วนล้วนมีขุดที่แห้ง
ดินดานแล้งแสงพบก็หลบอยู่
อาจโชดดีมีกบหากพบรู
อาจโชคร้ายเจองูขดอยู่คอย

ยอดผักบุ้งกลางนายามหน้าแล้ง
ยอดสีแดงแกงส้มต้มนานหน่อย
ซดน้ำแกงแข่งเสียงเถียงนาลอย
ลมพัดบ่อยระวังอาจพังครืน.

พิณจันทร์
๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๗