ยามสายัณห์ตะวันอำลาฟ้า
พระพายพลิ้วหยอกผิวหญ้าวะว้าไหว
พระพิรุณจับระบำฉ่ำชุ่มใจ
พระเพลิงในผิวกายฉายอารมณ์

โอ้อันความคิดถึงคะนึงจิต
พึงพินิจเพียงได้ใต้ผ้าห่ม
เมขลาล่อแก้วพร่างแพรวชม
รามสูรขว้างขวานข่มระทมใจ

สิ้นสุดเสียงสำเนียงอสุนีบาต
ใจจะขาดวูบวับแล้วดับไหว
อาบอารมณ์คิดถึงรัดตรึงใน
น้ำตาไหลเฉกระบำพรำจากฟ้า

สิริวตี

อุ่นหมอนนุ่มใบเก่าเมื่อเรากอด
คิดถึงพรอดพรมรักปักเสน่หา
ยามค่ำคืนดาษดื่นหมื่นดารา
แต่แววตาไร้เธอจึงเผลอครวญ

สิริวตี