ม่านสายหมอกหยอกแดดยามอรุณรุ่ง
ประทินปรุงกลิ่นเกสรมวลบุปผา
พระพายพลิ้วปลิวไหวปลายยอดหญ้า
น้ำค้างลาละลี้หนีตะวัน

หมู่เมฆเคลื่อนเลื่อนทับนภากาศ
ตะวันสาดแสงกล้าพาเฉิดฉัน
สกุณาพร้อมพรักร้องทักพลัน
มารับขวัญ "วันศุกร์" ไร้ทุกข์ทน


สิริวตี
๘ มกราคม ๒๕๕๙

ต้องจากบ้านมาไกลให้คิดถึง
ขอรำพึงถิ่นที่มีความหลัง
อัมพวาโดดเดี่ยวนักชักพะวัง
หากเธอยังอยู่ตรงนี้คงดีใจ

สิริวตี

แสงแดดจ้ายามบ่ายช่างหน่ายเหนื่อย
วันศุกร์เฉื่อยซึมเซาเหงาหวั่นไหว
มิต้องเข้าทำงานพักผ่อนไป
จึงทำให้เบื่อจินต์กินแล้วนอน

สิริวตี

อยากจะไปหลบร้อนรักษาจิต
ละลิขิตเรียงร้อยถ้อยผสาน
มองตนเองให้ลึกซึ้งถึงดวงมาน
หนึ่งสองวารคงพอต่อหัวใจ

หากพี่มีสิ่งสำคัญปันชี้แนะ
จะลองแวะทบทวนหวนจินต์ใหม่
อยากเพลิดเพลินสุขสงบสบฤทัย
โปรดช่วยไขชี้ทางน้องนางเอย

สิริวตี