กลอนของฉัน...
เขียนทุกวันตามใจใคร่มั่นหมาย
บางทีคำพริ้วผ่านอ่านสบาย
ประชดร้ายด่าทอรักก็มี
รักซึมเหงาผิดหวังชังร้องไห้
แสร้งบ้าใบ้จบลงนอนโรงศรี(ธัญญา)
ประสบการณ์นานในไพรพงพี
ทำหน้าที่สอนเด็กเล็กเป็นครู
หวาดวิตกวอนฝันขันพิลึก
สร้างรู้สึกอิงนิทานสืบสานสู่
ทำนาสวนประสมงมปลาปู
ค้าขายอยู่ประจำนำสังคม
เอาพระวัดงัดธัมมะมาขยาย
เอาเลวร้ายซาตานรานถล่ม
กล่าวเชิดชูคนดีที่นิยม
กล่าวชื่นชมทุกผู้รู้พอเพียง
โห่เฮฮาลามกจกเปรต
ปากเป็ฯเหตุให้เขาเอาขึ้นเขียง
เขียนเปื่อยเปื่อยเรื่อยเรื่อยมาเรียงเรียง
อกเอนเอียงน้องเพื่อนถูกเฉือนตอน
กลอนของฉัน...
ไม่ประกวดประขันประขอน
ออกสะเปะสะปะสะปอน
แน่นอนเพ้อพล่ามตามอารมณ์
รพีกาญจน์
