เมื่ออ่อนล้าแรงกายหายเหนื่อยพัก
หยุดตั้งหลักคอยดูรู้ไม่ผ่าน
หากฝืนต่อท้อทดหมดแรงปาน
เคยห้าวหาญเหี่ยวเฉาเข้าทำนอง
เมื่อเรื่องราวประดังดั่งโถมทับ
จะขยับเขยื้อนเหมือนเศร้าหมอง
นั่งนิ่งนิ่งอาจดีเริ่มตริตรอง
ชำเลืองมองบางใครให้ส่อแวว
นี่แหละหนอมนุษย์สุดลึกลับ
ต่อหน้าขับขานใส่ใสเหมือนแก้ว
ลับหลังจ้วงทิ่มเสียบเหยียบจมแนว
สรุปแล้วชั่วช้าเยี่ยงซาตาน
มองหลายมุมหลายข้างต่างฉุกคิด
หรือเราผิดคิดเองมิเกรงท่าน
เพียงขอมุมเล็กน้อยคอยเขียนกานท์
มิมีพาลผู้ใดไม่เคยทำ
เขาก็คนเช่นกันอย่าหั่นสับ
จนมุมอับเมื่อไรใจตกต่ำ
อาจขบกัดจมเขี้ยวจงเทียวจำ
โดนขย้ำซ้ำแผลเก่าเข้าตาจน
วิริน
๑๕/๔/๕๘
