ใครว่า บนความยากไร้
ไม่มี ความสุข
.....
ขนมกล้วยสามชื้นยี่สิบบาท
วางใส่ถาดก่ายกองมองน่าเศร้า
มุมถนนเงียบคนจนซึมเซา
ไม่มีเงาสาวหนุ่มเด็กชรา
..
ไม่มีร้านมีเพิงให้หลบร้อน
ตาง่วงนอนก็นั่ง..พิงหลังย่า
ทั้งฝุ่นควันไอแดดแผดกายา
ปรารถนา ขนมหมดมิอดคาว
..
ยายส่งเสียงใสใสใส่คนซื้อ
ทำกับมือพ่อหนุ่มยังร้อนผ่าว
ทั้งหวานมันอร่อยถึงมะพร้าว
แต่ละชิ้นใหญ่ยาวมิแพงเลย
..
ไม่มีลูกมีหลานมีบ้านหรือ
เสียงคนซื้อถามไถ่ยายนั่งเฉย
เสียงอ่อยอ่อยของตาว่าไม่เคย
ไม่มีเลยสักคน..ทนสู้กัน
..
น้ำตาเล็ดลอดแก้มแซมด้วยเหงื่อ
ขนมเหลือทุกครั้งช่างอัดอั้น
ขอแค่กินแค่ใช้ไปวันวัน
ขนมกล้วย ขนมชั้น บุกบั่นทำ
..
ตาเอียงมองหน้ายายสบายมาก
ข้ารับปากจะดูแล..แล้วก็..ขำ
คอยเป็นห่วงเป็นใย..อย่าระกำ
ห้ามพรึมพรำ..รู้ไหมน่ารำคาญ
...
อยู่กันมาห้าสิบปีพรุ่งนี้แล้ว....
เสียงแว่วแว่วของตาน่าสงสาร
ลำบากลำบนจน-ยาก..กันมานาน
สุขสำราญ..บานใจ ใช่ไม่มี
..
....จริงไหม..ยาย..